From προσήγορος (prosḗgoros, “addressing, accosting”) + -ῐ́ᾱ (-íā).
προσηγορῐ́ᾱ • (prosēgoríā) f (genitive προσηγορῐ́ᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ προσηγορῐ́ᾱ hē prosēgoríā |
τὼ προσηγορῐ́ᾱ tṑ prosēgoríā |
αἱ προσηγορῐ́αι hai prosēgoríai | ||||||||||
| Genitive | τῆς προσηγορῐ́ᾱς tês prosēgoríās |
τοῖν προσηγορῐ́αιν toîn prosēgoríain |
τῶν προσηγορῐῶν tôn prosēgoriôn | ||||||||||
| Dative | τῇ προσηγορῐ́ᾳ têi prosēgoríāi |
τοῖν προσηγορῐ́αιν toîn prosēgoríain |
ταῖς προσηγορῐ́αις taîs prosēgoríais | ||||||||||
| Accusative | τὴν προσηγορῐ́ᾱν tḕn prosēgoríān |
τὼ προσηγορῐ́ᾱ tṑ prosēgoríā |
τᾱ̀ς προσηγορῐ́ᾱς tā̀s prosēgoríās | ||||||||||
| Vocative | προσηγορῐ́ᾱ prosēgoríā |
προσηγορῐ́ᾱ prosēgoríā |
προσηγορῐ́αι prosēgoríai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||