σπέρχω

Hello, you have come here looking for the meaning of the word σπέρχω. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word σπέρχω, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say σπέρχω in singular and plural. Everything you need to know about the word σπέρχω you have here. The definition of the word σπέρχω will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofσπέρχω, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *sperǵʰ- (“to move energetically, hurry, spring”), the same root of Sanskrit स्पृहयति (spṛháyati, “to be eager”), Proto-Germanic *springaną (“to burst forth”) and Lithuanian spreñgti (“to push (in)”).

Pronunciation

 

Verb

σπέρχω • (spérkhō)

  1. to set in rapid motion, haste, hurry
  2. (figuratively) to be hasty of temper

Inflection

   Present: σπέρχω, σπέρχομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπέρχω σπέρχεις σπέρχει σπέρχετον σπέρχετον σπέρχομεν σπέρχετε σπέρχουσῐ(ν)
subjunctive σπέρχω σπέρχῃς σπέρχῃ σπέρχητον σπέρχητον σπέρχωμεν σπέρχητε σπέρχωσῐ(ν)
optative σπέρχοιμῐ σπέρχοις σπέρχοι σπέρχοιτον σπερχοίτην σπέρχοιμεν σπέρχοιτε σπέρχοιεν
imperative   σπέρχε σπερχέτω σπέρχετον σπερχέτων   σπέρχετε σπερχόντων
middle/
passive 		indicative σπέρχομαι σπέρχῃ,
σπέρχει 		σπέρχεται σπέρχεσθον σπέρχεσθον σπερχόμεθᾰ σπέρχεσθε σπέρχονται
subjunctive σπέρχωμαι σπέρχῃ σπέρχηται σπέρχησθον σπέρχησθον σπερχώμεθᾰ σπέρχησθε σπέρχωνται
optative σπερχοίμην σπέρχοιο σπέρχοιτο σπέρχοισθον σπερχοίσθην σπερχοίμεθᾰ σπέρχοισθε σπέρχοιντο
imperative   σπέρχου σπερχέσθω σπέρχεσθον σπερχέσθων   σπέρχεσθε σπερχέσθων
active middle/passive
infinitive σπέρχειν σπέρχεσθαι
participle m σπέρχων σπερχόμενος
f σπέρχουσᾰ σπερχομένη
n σπέρχον σπερχόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔσπερχᾰ, ἐσπερχᾰ́μην, ἐσπέρχθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔσπερχᾰ ἔσπερχᾰς ἔσπερχε(ν) ἐσπέρχᾰτον ἐσπερχᾰ́την ἐσπέρχᾰμεν ἐσπέρχᾰτε ἔσπερχᾰν
subjunctive σπέρξω σπέρξῃς σπέρξῃ σπέρξητον σπέρξητον σπέρξωμεν σπέρξητε σπέρξωσῐ(ν)
optative σπέρξαιμῐ σπέρξειᾰς,
σπέρξαις 		σπέρξειε(ν),
σπέρξαι 		σπέρξαιτον σπερξαίτην σπέρξαιμεν σπέρξαιτε σπέρξειᾰν,
σπέρξαιεν
imperative   σπέρξον σπερξᾰ́τω σπέρξᾰτον σπερξᾰ́των   σπέρξᾰτε σπερξᾰ́ντων
middle indicative ἐσπερχᾰ́μην ἐσπέρχω ἐσπέρχᾰτο ἐσπέρχᾰσθον ἐσπερχᾰ́σθην ἐσπερχᾰ́μεθᾰ ἐσπέρχᾰσθε ἐσπέρχᾰντο
subjunctive σπέρξωμαι σπέρξῃ σπέρξηται σπέρξησθον σπέρξησθον σπερξώμεθᾰ σπέρξησθε σπέρξωνται
optative σπερξαίμην σπέρξαιο σπέρξαιτο σπέρξαισθον σπερξαίσθην σπερξαίμεθᾰ σπέρξαισθε σπέρξαιντο
imperative   σπέρξαι σπερξᾰ́σθω σπέρξᾰσθον σπερξᾰ́σθων   σπέρξᾰσθε σπερξᾰ́σθων
passive indicative ἐσπέρχθην ἐσπέρχθης ἐσπέρχθη ἐσπέρχθητον ἐσπερχθήτην ἐσπέρχθημεν ἐσπέρχθητε ἐσπέρχθησᾰν
subjunctive σπερχθῶ σπερχθῇς σπερχθῇ σπερχθῆτον σπερχθῆτον σπερχθῶμεν σπερχθῆτε σπερχθῶσῐ(ν)
optative σπερχθείην σπερχθείης σπερχθείη σπερχθεῖτον,
σπερχθείητον 		σπερχθείτην,
σπερχθειήτην 		σπερχθεῖμεν,
σπερχθείημεν 		σπερχθεῖτε,
σπερχθείητε 		σπερχθεῖεν,
σπερχθείησᾰν
imperative   σπέρχθητῐ σπερχθήτω σπέρχθητον σπερχθήτων   σπέρχθητε σπερχθέντων
active middle passive
infinitive σπέρξαι σπέρξᾰσθαι σπερχθῆναι
participle m σπέρξᾱς σπερξᾰ́μενος σπερχθείς
f σπέρξᾱσᾰ σπερξᾰμένη σπερχθεῖσᾰ
n σπέρξᾰν σπερξᾰ́μενον σπερχθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

Further reading

Wikious
Boobota
Sagapedia