From στείβω (steíbō, “to tread, stamp”) + -η (-ē).
στοιβή • (stoibḗ) f (genitive στοιβῆς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ στοιβή hē stoibḗ |
τὼ στοιβᾱ́ tṑ stoibā́ |
αἱ στοιβαί hai stoibaí | ||||||||||
| Genitive | τῆς στοιβῆς tês stoibês |
τοῖν στοιβαῖν toîn stoibaîn |
τῶν στοιβῶν tôn stoibôn | ||||||||||
| Dative | τῇ στοιβῇ têi stoibêi |
τοῖν στοιβαῖν toîn stoibaîn |
ταῖς στοιβαῖς taîs stoibaîs | ||||||||||
| Accusative | τὴν στοιβήν tḕn stoibḗn |
τὼ στοιβᾱ́ tṑ stoibā́ |
τᾱ̀ς στοιβᾱ́ς tā̀s stoibā́s | ||||||||||
| Vocative | στοιβή stoibḗ |
στοιβᾱ́ stoibā́ |
στοιβαί stoibaí | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||