στοιχεῖον (stoikheîon) + -ωτής (-ōtḗs)
στοιχειωτής • (stoikheiōtḗs) m (genitive στοιχειωτοῦ); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ στοιχειωτής ho stoikheiōtḗs |
τὼ στοιχειωτᾱ́ tṑ stoikheiōtā́ |
οἱ στοιχειωταί hoi stoikheiōtaí | ||||||||||
Genitive | τοῦ στοιχειωτοῦ toû stoikheiōtoû |
τοῖν στοιχειωταῖν toîn stoikheiōtaîn |
τῶν στοιχειωτῶν tôn stoikheiōtôn | ||||||||||
Dative | τῷ στοιχειωτῇ tôi stoikheiōtêi |
τοῖν στοιχειωταῖν toîn stoikheiōtaîn |
τοῖς στοιχειωταῖς toîs stoikheiōtaîs | ||||||||||
Accusative | τὸν στοιχειωτήν tòn stoikheiōtḗn |
τὼ στοιχειωτᾱ́ tṑ stoikheiōtā́ |
τοὺς στοιχειωτᾱ́ς toùs stoikheiōtā́s | ||||||||||
Vocative | στοιχειωτᾰ́ stoikheiōtá |
στοιχειωτᾱ́ stoikheiōtā́ |
στοιχειωταί stoikheiōtaí | ||||||||||
Notes: |
|