σωρείτης • (sōreítēs) m (genitive σωρείτου); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ σωρείτης ho sōreítēs |
τὼ σωρείτᾱ tṑ sōreítā |
οἱ σωρεῖται hoi sōreîtai | ||||||||||
| Genitive | τοῦ σωρείτου toû sōreítou |
τοῖν σωρείταιν toîn sōreítain |
τῶν σωρειτῶν tôn sōreitôn | ||||||||||
| Dative | τῷ σωρείτῃ tôi sōreítēi |
τοῖν σωρείταιν toîn sōreítain |
τοῖς σωρείταις toîs sōreítais | ||||||||||
| Accusative | τὸν σωρείτην tòn sōreítēn |
τὼ σωρείτᾱ tṑ sōreítā |
τοὺς σωρείτᾱς toùs sōreítās | ||||||||||
| Vocative | σωρεῖτᾰ sōreîta |
σωρείτᾱ sōreítā |
σωρεῖται sōreîtai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||