From συλλύω (sullúō, “to settle, put an end to”) + -σις (-sis).
σῠ́λλῡσῐς • (súllūsis) f (genitive σῠλλῡ́σεως); third declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ σῠ́λλῡσῐς hē súllūsis |
τὼ σῠλλῡ́σει tṑ sullū́sei |
αἱ σῠλλῡ́σεις hai sullū́seis | ||||||||||
| Genitive | τῆς σῠλλῡ́σεως tês sullū́seōs |
τοῖν σῠλλῡσέοιν toîn sullūséoin |
τῶν σῠλλῡ́σεων tôn sullū́seōn | ||||||||||
| Dative | τῇ σῠλλῡ́σει têi sullū́sei |
τοῖν σῠλλῡσέοιν toîn sullūséoin |
ταῖς σῠλλῡ́σεσῐ / σῠλλῡ́σεσῐν taîs sullū́sesi(n) | ||||||||||
| Accusative | τὴν σῠ́λλῡσῐν tḕn súllūsin |
τὼ σῠλλῡ́σει tṑ sullū́sei |
τᾱ̀ς σῠλλῡ́σεις tā̀s sullū́seis | ||||||||||
| Vocative | σῠ́λλῡσῐ súllūsi |
σῠλλῡ́σει sullū́sei |
σῠλλῡ́σεις sullū́seis | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||