τυγχάνω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *tʰunkʰanō, from the nasal-infixed present *dʰu-n-gʰ- of Proto-Indo-European *dʰewgʰ- (“to hit, produce, yield”), whence also τεύχω (teúkhō, “produce”).^[1]

The present stem τυγχάνω (tunkhánō) is a zero-grade form of the root with nasal infix and nasal suffix, like λαμβάνω (lambánō, “to take”) and λανθάνω (lanthánō, “to do secretly”). The aorist stem ἔτυχον (étukhon) is zero-grade with no suffix, and ἐτύχησᾰ (etúkhēsa), and τετύχηκᾰ (tetúkhēka) are zero-grade with regular first-aorist and perfect suffixes. The future τεύξομαι (teúxomai) and perfect τέτευχᾰ (téteukha) and τέτευγμαι (téteugmai) are e-grade. Related to τεύχω (teúkhō), which is from a different present stem and with which it shares some forms.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /tyŋ.kʰá.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tyŋˈkʰa.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /tyŋˈxa.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /tyŋˈxa.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /tiŋˈxa.no/

Verb

τυγχάνω • (tunkhánō)

Expressing coincidence: to happen (to be)
1. (of events) to happen, occur
2. (of a person) to happen
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 14.334–335:
    τύχησε γὰρ ἐρχομένη νηῦς
    ἀνδρῶν Θεσπρωτῶν ἐς Δουλίχιον πολύπῡρον.
    túkhēse gàr erkhoménē nēûs
    andrôn Thesprōtôn es Doulíkhion polúpūron.
    For a ship belonging to Thesprotian men happened to be going to Dulichium rich in grain.
to succeed ; to go successfully
1. to hit a target
2. to meet someone
3. to get or attain something

Inflection

Present: τυγχᾰ́νω, τυγχᾰ́νομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τυγχᾰ́νω	τυγχᾰ́νεις	τυγχᾰ́νει	τυγχᾰ́νετον	τυγχᾰ́νετον	τυγχᾰ́νομεν	τυγχᾰ́νετε	τυγχᾰ́νουσῐ(ν)
	subjunctive	τυγχᾰ́νω	τυγχᾰ́νῃς	τυγχᾰ́νῃ	τυγχᾰ́νητον	τυγχᾰ́νητον	τυγχᾰ́νωμεν	τυγχᾰ́νητε	τυγχᾰ́νωσῐ(ν)
	optative	τυγχᾰ́νοιμῐ	τυγχᾰ́νοις	τυγχᾰ́νοι	τυγχᾰ́νοιτον	τυγχᾰνοίτην	τυγχᾰ́νοιμεν	τυγχᾰ́νοιτε	τυγχᾰ́νοιεν
	imperative		τύγχᾰνε	τυγχᾰνέτω	τυγχᾰ́νετον	τυγχᾰνέτων		τυγχᾰ́νετε	τυγχᾰνόντων
middle/ passive	indicative	τυγχᾰ́νομαι	τυγχᾰ́νῃ, τυγχᾰ́νει	τυγχᾰ́νεται	τυγχᾰ́νεσθον	τυγχᾰ́νεσθον	τυγχᾰνόμεθᾰ	τυγχᾰ́νεσθε	τυγχᾰ́νονται
	subjunctive	τυγχᾰ́νωμαι	τυγχᾰ́νῃ	τυγχᾰ́νηται	τυγχᾰ́νησθον	τυγχᾰ́νησθον	τυγχᾰνώμεθᾰ	τυγχᾰ́νησθε	τυγχᾰ́νωνται
	optative	τυγχᾰνοίμην	τυγχᾰ́νοιο	τυγχᾰ́νοιτο	τυγχᾰ́νοισθον	τυγχᾰνοίσθην	τυγχᾰνοίμεθᾰ	τυγχᾰ́νοισθε	τυγχᾰ́νοιντο
	imperative		τυγχᾰ́νου	τυγχᾰνέσθω	τυγχᾰ́νεσθον	τυγχᾰνέσθων		τυγχᾰ́νεσθε	τυγχᾰνέσθων
		active				middle/passive
infinitive		τυγχᾰ́νειν				τυγχᾰ́νεσθαι
participle	m	τυγχᾰ́νων				τυγχᾰνόμενος
	f	τυγχᾰ́νουσᾰ				τυγχᾰνομένη
	n	τυγχᾰ́νον				τυγχᾰνόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐτύγχᾰνον, ἐτυγχᾰνόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτύγχᾰνον	ἐτύγχᾰνες	ἐτύγχᾰνε(ν)	ἐτυγχᾰ́νετον	ἐτυγχᾰνέτην	ἐτυγχᾰ́νομεν	ἐτυγχᾰ́νετε	ἐτύγχᾰνον
middle/ passive	indicative	ἐτυγχᾰνόμην	ἐτυγχᾰ́νου	ἐτυγχᾰ́νετο	ἐτυγχᾰ́νεσθον	ἐτυγχᾰνέσθην	ἐτυγχᾰνόμεθᾰ	ἐτυγχᾰ́νεσθε	ἐτυγχᾰ́νοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: τεύξομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	τεύξομαι	τεύξῃ, τεύξει	τεύξεται	τεύξεσθον	τεύξεσθον	τευξόμεθᾰ	τεύξεσθε	τεύξονται
middle	optative	τευξοίμην	τεύξοιο	τεύξοιτο	τεύξοισθον	τευξοίσθην	τευξοίμεθᾰ	τεύξοισθε	τεύξοιντο
					middle
infinitive					τεύξεσθαι
participle	m				τευξόμενος
	f				τευξομένη
	n				τευξόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἔτῠχον, ἐτῠχόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔτῠχον	ἔτῠχες	ἔτῠχε(ν)	ἐτῠ́χετον	ἐτῠχέτην	ἐτῠ́χομεν	ἐτῠ́χετε	ἔτῠχον
	subjunctive	τῠ́χω	τῠ́χῃς	τῠ́χῃ	τῠ́χητον	τῠ́χητον	τῠ́χωμεν	τῠ́χητε	τῠ́χωσῐ(ν)
	optative	τῠ́χοιμῐ	τῠ́χοις	τῠ́χοι	τῠ́χοιτον	τῠχοίτην	τῠ́χοιμεν	τῠ́χοιτε	τῠ́χοιεν
	imperative		τῠ́χε	τῠχέτω	τῠ́χετον	τῠχέτων		τῠ́χετε	τῠχόντων
middle	indicative	ἐτῠχόμην	ἐτῠ́χου	ἐτῠ́χετο	ἐτῠ́χεσθον	ἐτῠχέσθην	ἐτῠχόμεθᾰ	ἐτῠ́χεσθε	ἐτῠ́χοντο
	subjunctive	τῠ́χωμαι	τῠ́χῃ	τῠ́χηται	τῠ́χησθον	τῠ́χησθον	τῠχώμεθᾰ	τῠ́χησθε	τῠ́χωνται
	optative	τῠχοίμην	τῠ́χοιο	τῠ́χοιτο	τῠ́χοισθον	τῠχοίσθην	τῠχοίμεθᾰ	τῠ́χοισθε	τῠ́χοιντο
	imperative		τῠχοῦ	τῠχέσθω	τῠ́χεσθον	τῠχέσθων		τῠ́χεσθε	τῠχέσθων
		active			middle
infinitive		τῠχεῖν			τῠχέσθαι
participle	m	τῠχών			τῠχόμενος
	f	τῠχοῦσᾰ			τῠχομένη
	n	τῠχόν			τῠχόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐτῠ́χησᾰ (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτῠ́χησᾰ	ἐτῠ́χησᾰς	ἐτῠ́χησε(ν)	ἐτῠχήσᾰτον	ἐτῠχησᾰ́την	ἐτῠχήσᾰμεν	ἐτῠχήσᾰτε	ἐτῠ́χησᾰν
	subjunctive	τῠχήσω, τῠχήσωμῐ	τῠχήσῃς, τῠχήσῃσθᾰ	τῠχήσῃ, τῠχήσῃσῐ	τῠχήσητον	τῠχήσητον	τῠχήσωμεν	τῠχήσητε	τῠχήσωσῐ(ν)
	optative	τῠχήσαιμῐ	τῠχήσαις, τῠχήσαισθᾰ, τῠχήσειᾰς	τῠχήσειε(ν), τῠχήσαι	τῠχησεῖτον	τῠχησείτην	τῠχησεῖμεν	τῠχησεῖτε	τῠχησεῖεν
	imperative		τῠ́χησον	τῠχησᾰ́τω	τῠχήσᾰτον	τῠχησᾰ́των		τῠχήσᾰτε	τῠχησᾰ́ντων
		active
infinitive		τῠχῆσαι/τῠχησᾰ́μεν/τῠχησᾰμέναι
participle	m	τῠχήσᾱς
	f	τῠχήσᾱσᾰ
	n	τῠχῆσᾰν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: τετῠ́χηκᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τετῠ́χηκᾰ	τετῠ́χηκᾰς	τετῠ́χηκε(ν)	τετῠχήκᾰτον	τετῠχήκᾰτον	τετῠχήκᾰμεν	τετῠχήκᾰτε	τετῠχήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	τετῠχήκω	τετῠχήκῃς	τετῠχήκῃ	τετῠχήκητον	τετῠχήκητον	τετῠχήκωμεν	τετῠχήκητε	τετῠχήκωσῐ(ν)
	optative	τετῠχήκοιμῐ, τετῠχηκοίην	τετῠχήκοις, τετῠχηκοίης	τετῠχήκοι, τετῠχηκοίη	τετῠχήκοιτον	τετῠχηκοίτην	τετῠχήκοιμεν	τετῠχήκοιτε	τετῠχήκοιεν
	imperative		τετῠ́χηκε	τετῠχηκέτω	τετῠχήκετον	τετῠχηκέτων		τετῠχήκετε	τετῠχηκόντων
		active
infinitive		τετῠχηκέναι
participle	m	τετῠχηκώς
	f	τετῠχηκυῖᾰ
	n	τετῠχηκός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: τέτευχᾰ, τέτευγμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τέτευχᾰ	τέτευχᾰς	τέτευχε(ν)	τετεύχᾰτον	τετεύχᾰτον	τετεύχᾰμεν	τετεύχᾰτε	τετεύχᾱσῐ(ν)
	subjunctive	τετεύχω	τετεύχῃς	τετεύχῃ	τετεύχητον	τετεύχητον	τετεύχωμεν	τετεύχητε	τετεύχωσῐ(ν)
	optative	τετεύχοιμῐ, τετευχοίην	τετεύχοις, τετευχοίης	τετεύχοι, τετευχοίη	τετεύχοιτον	τετευχοίτην	τετεύχοιμεν	τετεύχοιτε	τετεύχοιεν
	imperative		τέτευχε	τετευχέτω	τετεύχετον	τετευχέτων		τετεύχετε	τετευχόντων
middle/ passive	indicative	τέτευγμαι	τέτευξαι	τέτευκται	τέτευχθον	τέτευχθον	τετεύγμεθᾰ	τέτευχθε	τετεύχᾰται
	subjunctive	τετευγμένος ὦ	τετευγμένος ᾖς	τετευγμένος ᾖ	τετευγμένω ἦτον	τετευγμένω ἦτον	τετευγμένοι ὦμεν	τετευγμένοι ἦτε	τετευγμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	τετευγμένος εἴην	τετευγμένος εἴης	τετευγμένος εἴη	τετευγμένω εἴητον/εἶτον	τετευγμένω εἰήτην/εἴτην	τετευγμένοι εἴημεν/εἶμεν	τετευγμένοι εἴητε/εἶτε	τετευγμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		τέτευξο	τετεύχθω	τέτευχθον	τετεύχθων		τέτευχθε	τετεύχθων
		active				middle/passive
infinitive		τετευχέναι				τετεῦχθαι
participle	m	τετευχώς				τετευγμένος
	f	τετευχυῖᾰ				τετευγμένη
	n	τετευχός				τετευγμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐτετεύχειν

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτετεύχειν, ἐτετεύχη	ἐτετεύχεις, ἐτετεύχης	ἐτετεύχει(ν)	ἐτετεύχετον	ἐτετευχέτην	ἐτετεύχεμεν	ἐτετεύχετε	ἐτετεύχεσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Antonyms

(antonym(s) of “succeed at doing”): ἁμαρτάνω (hamartánō)

Derived terms

ἀντιτυγχάνω (antitunkhánō)
ἀποτυγχάνω (apotunkhánō)
διατυγχάνω (diatunkhánō)
ἐντυγχάνω (entunkhánō)
ἐπιτυγχάνω (epitunkhánō)
κατατυγχάνω (katatunkhánō)
κατεντυγχάνω (katentunkhánō)
παρατυγχάνω (paratunkhánō)
παρεντυγχάνω (parentunkhánō)
περιτυγχάνω (peritunkhánō)
προαποτυγχάνω (proapotunkhánō)
προεντυγχάνω (proentunkhánō)
προσεντυγχάνω (prosentunkhánō)
προσεπιτυγχάνω (prosepitunkhánō)
προστυγχάνω (prostunkhánō)
προτυγχάνω (protunkhánō)
συμπαρατυγχάνω (sumparatunkhánō)
συμπεριτυγχάνω (sumperitunkhánō)
συντυγχάνω (suntunkhánō)
ὑπερεντυγχάνω (huperentunkhánō)
ὑποτυγχάνω (hupotunkhánō)

Descendants

Greek: τυχαίνω (tychaíno)

References

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “τυγχάνω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 1515-6