From синць (śinć, “they themselves”) + -е- (-e-, “”) + -нь (-ń, “”).
синцень • (śinćeń)
синцень • (śinćeń)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | — | синценнет (śinćenńet) |
genitive | синцень (śinćeń) | — |
dative | — | — |
ablative | синценнеда (śinćenńeda) | — |
inessive | синценнеса (śinćenńesa) | — |
elative | синценнеста (śinćenńesta) | — |
illative | синценнес (śinćenńes) | — |
prolative | синценнева (śinćenńeva) | — |
comparative | синценнешка (śinćenńeška) | — |
translative | синценнекс (śinćenńeks) | — |
abessive | синценнефтома (śinćenńeftoma) | — |
causative | синценненкса (śinćenńenksa) | — |
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | синценнесь (śinćenńeś) | синценнетне (śinćenńetńe) |
genitive | синценнеть (śinćenńeť) | синценнетнень (śinćenńetńeń) |
dative | синценнети (śinćenńeťi) | синценнетненди (śinćenńetńenďi) |