ընդոստիմ • (əndostim)
| infinitive | ընդոստել, ընդոստիլ* (əndostel, əndostil*) | participle | ընդոստեցեալ, ընդոստեալ (əndostecʻeal, əndosteal) | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| causative | — | aorist stem | ընդոստեց- (əndostecʻ-) | ||||
| person | singular | plural | |||||
| 1st person | 2nd person | 3rd person | 1st person | 2nd person | 3rd person | ||
| indicative | ես | դու | նա | մեք | դուք | նոքա | |
| present | ընդոստիմ (əndostim) | ընդոստիս (əndostis) | ընդոստի (əndosti) | ընդոստիմք (əndostimkʻ) | ընդոստիք (əndostikʻ) | ընդոստին (əndostin) | |
| imperfect | ընդոստէի (əndostēi) | ընդոստէիր (əndostēir) | ընդոստէր, ընդոստիւր (əndostēr, əndostiwr) | ընդոստէաք (əndostēakʻ) | ընդոստէիք (əndostēikʻ) | ընդոստէին (əndostēin) | |
| aorist | ընդոստեցայ (əndostecʻay) | ընդոստեցար (əndostecʻar) | ընդոստեցաւ (əndostecʻaw) | ընդոստեցաք (əndostecʻakʻ) | ընդոստեցայք (əndostecʻaykʻ) | ընդոստեցան (əndostecʻan) | |
| subjunctive | ես | դու | նա | մեք | դուք | նոքա | |
| present | ընդոստիցիմ (əndosticʻim) | ընդոստիցիս (əndosticʻis) | ընդոստիցի (əndosticʻi) | ընդոստիցիմք (əndosticʻimkʻ) | ընդոստիցիք (əndosticʻikʻ) | ընդոստիցին (əndosticʻin) | |
| aorist | ընդոստեցայց (əndostecʻaycʻ) | ընդոստեսցիս (əndostescʻis) | ընդոստեսցի (əndostescʻi) | ընդոստեսցուք (əndostescʻukʻ) | ընդոստեսջիք (əndostesǰikʻ) | ընդոստեսցին (əndostescʻin) | |
| imperatives | — | (դու) | — | — | (դուք) | — | |
| imperative | — | ընդոստեա՛ց (əndosteácʻ) | — | — | ընդոստեցարո՛ւք (əndostecʻarúkʻ) | — | |
| cohortative | — | ընդոստեսջի՛ր (əndostesǰír) | — | — | ընդոստեսջի՛ք (əndostesǰíkʻ) | — | |
| prohibitive | — | մի՛ ընդոստիր (mí əndostir) | — | — | մի՛ ընդոստիք (mí əndostikʻ) | — | |
| *post-classical | |||||||