ὀδύσσομαι

Ancient Greek

Alternative forms

*ὀδυίομαι (*oduíomai)
*ὀδύομαι (*odúomai)

Etymology

From Proto-Indo-European *h₃ed- (“hate”). Cognates include Latin ōdī (“to hate”) and Armenian ատել (atel, “to hate”). Used to explain the name Ὀδυσσεύς (Odusseús).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.dýs.so.mai̯/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /oˈdys.so.mɛ/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /oˈðys.so.mɛ/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /oˈðys.so.me/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /oˈði.so.me/

Verb

*ὀδῠ́σσομαι • (*odússomai)

to hate

Inflection

The verb is only attested in the aorist and perfect tenses; the aorist often has present meaning and may appear in unaugmented form.

Aorist: ὠδῠσᾰ́μην, ὠδῠσήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ὠδῠσᾰ́μην	ὠδῠ́σω	ὠδῠ́σᾰτο	ὠδῠ́σᾰσθον	ὠδῠσᾰ́σθην	ὠδῠσᾰ́μεθᾰ	ὠδῠ́σᾰσθε	ὠδῠ́σᾰντο
	subjunctive	ὀδῠ́σωμαι	ὀδῠ́σῃ	ὀδῠ́σηται	ὀδῠ́σησθον	ὀδῠ́σησθον	ὀδῠσώμεθᾰ	ὀδῠ́σησθε	ὀδῠ́σωνται
	optative	ὀδῠσαίμην	ὀδῠ́σαιο	ὀδῠ́σαιτο	ὀδῠ́σαισθον	ὀδῠσαίσθην	ὀδῠσαίμεθᾰ	ὀδῠ́σαισθε	ὀδῠ́σαιντο
	imperative		ὄδῠσαι	ὀδῠσᾰ́σθω	ὀδῠ́σᾰσθον	ὀδῠσᾰ́σθων		ὀδῠ́σᾰσθε	ὀδῠσᾰ́σθων
passive	indicative	ὠδῠσήθην	ὠδῠσήθης	ὠδῠσήθη	ὠδῠσήθητον	ὠδῠσηθήτην	ὠδῠσήθημεν	ὠδῠσήθητε	ὠδῠσήθησᾰν
	subjunctive	ὀδῠσηθῶ	ὀδῠσηθῇς	ὀδῠσηθῇ	ὀδῠσηθῆτον	ὀδῠσηθῆτον	ὀδῠσηθῶμεν	ὀδῠσηθῆτε	ὀδῠσηθῶσῐ(ν)
	optative	ὀδῠσηθείην	ὀδῠσηθείης	ὀδῠσηθείη	ὀδῠσηθεῖτον, ὀδῠσηθείητον	ὀδῠσηθείτην, ὀδῠσηθειήτην	ὀδῠσηθεῖμεν, ὀδῠσηθείημεν	ὀδῠσηθεῖτε, ὀδῠσηθείητε	ὀδῠσηθεῖεν, ὀδῠσηθείησᾰν
	imperative		ὀδῠσήθητῐ	ὀδῠσηθήτω	ὀδῠσήθητον	ὀδῠσηθήτων		ὀδῠσήθητε	ὀδῠσηθέντων
					middle		passive
infinitive					ὀδῠ́σᾰσθαι		ὀδῠσηθῆναι
participle	m				ὀδῠσᾰ́μενος		ὀδῠσηθείς
	f				ὀδῠσᾰμένη		ὀδῠσηθεῖσᾰ
	n				ὀδῠσᾰ́μενον		ὀδῠσηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ὠδῠσᾰ́μην, ὠδῠσήθην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ὠδῠσᾰ́μην	ὠδῠ́σαο	ὠδῠ́σᾰτο	ὠδῠ́σᾰσθον	ὠδῠσᾰ́σθην	ὠδῠσᾰ́με(σ)θᾰ	ὠδῠ́σᾰσθε	ὠδῠ́σᾰντο
	subjunctive	ὀδῠ́σωμαι	ὀδῠ́σηαι	ὀδῠ́σηται	ὀδῠ́σησθον	ὀδῠ́σησθον	ὀδῠσώμε(σ)θᾰ	ὀδῠ́σησθε	ὀδῠ́σωνται
	optative	ὀδῠσαίμην	ὀδῠ́σαιο	ὀδῠ́σαιτο	ὀδῠ́σαισθον	ὀδῠσαίσθην	ὀδῠσαίμε(σ)θᾰ	ὀδῠ́σαισθε	ὀδῠσαίᾰτο
	imperative		ὄδῠσαι	ὀδῠσᾰ́σθω	ὀδῠ́σᾰσθον	ὀδῠσᾰ́σθων		ὀδῠ́σᾰσθε	ὀδῠσᾰ́σθων
passive	indicative	ὠδῠσήθην	ὠδῠσήθης	ὠδῠσήθη	ὠδῠσήθητον	ὠδῠσηθήτην	ὠδῠσήθημεν	ὠδῠσήθητε	ὠδῠσήθησᾰν, ὠδῠ́σηθεν
	subjunctive	ὀδῠσηθῶ	ὀδῠσηθῇς	ὀδῠσηθῇ	ὀδῠσηθῆτον	ὀδῠσηθῆτον	ὀδῠσηθῶμεν	ὀδῠσηθῆτε	ὀδῠσηθῶσῐ(ν)
	optative	ὀδῠσηθείην	ὀδῠσηθείης	ὀδῠσηθείη	ὀδῠσηθεῖτον, ὀδῠσηθείητον	ὀδῠσηθείτην, ὀδῠσηθειήτην	ὀδῠσηθεῖμεν, ὀδῠσηθείημεν	ὀδῠσηθεῖτε, ὀδῠσηθείητε	ὀδῠσήθειεν, ὀδῠσηθείησᾰν
	imperative		ὀδῠσήθητῐ	ὀδῠσηθήτω	ὀδῠσήθητον	ὀδῠσηθήτων		ὀδῠσήθητε	ὀδῠσηθέντων
					middle		passive
infinitive					ὀδῠ́σᾰσθαι		ὀδῠσηθῆναι/ὀδῠσηθήμεναι
participle	m				ὀδῠσᾰ́μενος		ὀδῠσηθείς
	f				ὀδῠσᾰμένη		ὀδῠσηθεῖσᾰ
	n				ὀδῠσᾰ́μενον		ὀδῠσηθέν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ὠδῠσσᾰ́μην, ὠδῠσσήθην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ὠδῠσσᾰ́μην	ὠδῠ́σσαο	ὠδῠ́σσᾰτο	ὠδῠ́σσᾰσθον	ὠδῠσσᾰ́σθην	ὠδῠσσᾰ́με(σ)θᾰ	ὠδῠ́σσᾰσθε	ὠδῠ́σσᾰντο
	subjunctive	ὀδῠ́σσωμαι	ὀδῠ́σσηαι	ὀδῠ́σσηται	ὀδῠ́σσησθον	ὀδῠ́σσησθον	ὀδῠσσώμε(σ)θᾰ	ὀδῠ́σσησθε	ὀδῠ́σσωνται
	optative	ὀδῠσσαίμην	ὀδῠ́σσαιο	ὀδῠ́σσαιτο	ὀδῠ́σσαισθον	ὀδῠσσαίσθην	ὀδῠσσαίμε(σ)θᾰ	ὀδῠ́σσαισθε	ὀδῠσσαίᾰτο
	imperative		ὄδῠσσαι	ὀδῠσσᾰ́σθω	ὀδῠ́σσᾰσθον	ὀδῠσσᾰ́σθων		ὀδῠ́σσᾰσθε	ὀδῠσσᾰ́σθων
passive	indicative	ὠδῠσσήθην	ὠδῠσσήθης	ὠδῠσσήθη	ὠδῠσσήθητον	ὠδῠσσηθήτην	ὠδῠσσήθημεν	ὠδῠσσήθητε	ὠδῠσσήθησᾰν, ὠδῠ́σσηθεν
	subjunctive	ὀδῠσσηθῶ	ὀδῠσσηθῇς	ὀδῠσσηθῇ	ὀδῠσσηθῆτον	ὀδῠσσηθῆτον	ὀδῠσσηθῶμεν	ὀδῠσσηθῆτε	ὀδῠσσηθῶσῐ(ν)
	optative	ὀδῠσσηθείην	ὀδῠσσηθείης	ὀδῠσσηθείη	ὀδῠσσηθεῖτον, ὀδῠσσηθείητον	ὀδῠσσηθείτην, ὀδῠσσηθειήτην	ὀδῠσσηθεῖμεν, ὀδῠσσηθείημεν	ὀδῠσσηθεῖτε, ὀδῠσσηθείητε	ὀδῠσσήθειεν, ὀδῠσσηθείησᾰν
	imperative		ὀδῠσσήθητῐ	ὀδῠσσηθήτω	ὀδῠσσήθητον	ὀδῠσσηθήτων		ὀδῠσσήθητε	ὀδῠσσηθέντων
					middle		passive
infinitive					ὀδῠ́σσᾰσθαι		ὀδῠσσηθῆναι/ὀδῠσσηθήμεναι
participle	m				ὀδῠσσᾰ́μενος		ὀδῠσσηθείς
	f				ὀδῠσσᾰμένη		ὀδῠσσηθεῖσᾰ
	n				ὀδῠσσᾰ́μενον		ὀδῠσσηθέν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ὀδώδῠσμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ὀδώδῠσμαι	ὀδώδῠσαι	ὀδώδῠσται	ὀδώδῠσθον	ὀδώδῠσθον	ὀδωδῠ́σμεθᾰ	ὀδώδῠσθε	ὀδωδῠ́σᾰται
	subjunctive	ὀδωδῠσμένος ὦ	ὀδωδῠσμένος ᾖς	ὀδωδῠσμένος ᾖ	ὀδωδῠσμένω ἦτον	ὀδωδῠσμένω ἦτον	ὀδωδῠσμένοι ὦμεν	ὀδωδῠσμένοι ἦτε	ὀδωδῠσμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὀδωδῠσμένος εἴην	ὀδωδῠσμένος εἴης	ὀδωδῠσμένος εἴη	ὀδωδῠσμένω εἴητον/εἶτον	ὀδωδῠσμένω εἰήτην/εἴτην	ὀδωδῠσμένοι εἴημεν/εἶμεν	ὀδωδῠσμένοι εἴητε/εἶτε	ὀδωδῠσμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ὀδώδῠσο	ὀδωδῠ́σθω	ὀδώδῠσθον	ὀδωδῠ́σθων		ὀδώδῠσθε	ὀδωδῠ́σθων
						middle/passive
infinitive						ὀδωδῠ́σθαι
participle	m					ὀδωδῠσμένος
	f					ὀδωδῠσμένη
	n					ὀδωδῠσμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

“ὀδύσσομαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“ὀδύσσομαι”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“ὀδύσσομαι”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
ὀδύσσομαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN

ὀδύσσομαι

Contents