From ὀϊστός (oïstós, “arrow”) + -θήκη (-thḗkē, “case, box”).
ὀϊστοθήκη • (oïstothḗkē) f (genitive ὀϊστοθήκης); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ ὀϊστοθήκη hē oïstothḗkē |
τὼ ὀϊστοθήκᾱ tṑ oïstothḗkā |
αἱ ὀϊστοθῆκαι hai oïstothêkai | ||||||||||
| Genitive | τῆς ὀϊστοθήκης tês oïstothḗkēs |
τοῖν ὀϊστοθήκαιν toîn oïstothḗkain |
τῶν ὀϊστοθηκῶν tôn oïstothēkôn | ||||||||||
| Dative | τῇ ὀϊστοθήκῃ têi oïstothḗkēi |
τοῖν ὀϊστοθήκαιν toîn oïstothḗkain |
ταῖς ὀϊστοθήκαις taîs oïstothḗkais | ||||||||||
| Accusative | τὴν ὀϊστοθήκην tḕn oïstothḗkēn |
τὼ ὀϊστοθήκᾱ tṑ oïstothḗkā |
τᾱ̀ς ὀϊστοθήκᾱς tā̀s oïstothḗkās | ||||||||||
| Vocative | ὀϊστοθήκη oïstothḗkē |
ὀϊστοθήκᾱ oïstothḗkā |
ὀϊστοθῆκαι oïstothêkai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||