From Middle Dutch aenliggen. Equivalent to aan + liggen.
aanliggen
Conjugation of aanliggen (strong class 5, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | aanliggen | |||
past singular | lag aan | |||
past participle | aangelegen | |||
infinitive | aanliggen | |||
gerund | aanliggen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | lig aan | lag aan | aanlig | aanlag |
2nd person sing. (jij) | ligt aan, lig aan2 | lag aan | aanligt | aanlag |
2nd person sing. (u) | ligt aan | lag aan | aanligt | aanlag |
2nd person sing. (gij) | ligt aan | laagt aan | aanligt | aanlaagt |
3rd person singular | ligt aan | lag aan | aanligt | aanlag |
plural | liggen aan | lagen aan | aanliggen | aanlagen |
subjunctive sing.1 | ligge aan | lage aan | aanligge | aanlage |
subjunctive plur.1 | liggen aan | lagen aan | aanliggen | aanlagen |
imperative sing. | lig aan | |||
imperative plur.1 | ligt aan | |||
participles | aanliggend | aangelegen | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |