afkondigen
Conjugation of afkondigen (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | afkondigen | |||
past singular | kondigde af | |||
past participle | afgekondigd | |||
infinitive | afkondigen | |||
gerund | afkondigen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | kondig af | kondigde af | afkondig | afkondigde |
2nd person sing. (jij) | kondigt af, kondig af2 | kondigde af | afkondigt | afkondigde |
2nd person sing. (u) | kondigt af | kondigde af | afkondigt | afkondigde |
2nd person sing. (gij) | kondigt af | kondigde af | afkondigt | afkondigde |
3rd person singular | kondigt af | kondigde af | afkondigt | afkondigde |
plural | kondigen af | kondigden af | afkondigen | afkondigden |
subjunctive sing.1 | kondige af | kondigde af | afkondige | afkondigde |
subjunctive plur.1 | kondigen af | kondigden af | afkondigen | afkondigden |
imperative sing. | kondig af | |||
imperative plur.1 | kondigt af | |||
participles | afkondigend | afgekondigd | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |