From Italian briganti, plural of brigante (“brigand”), from briga (“trouble”).
briganti (plural brigantik)
Inflection (stem in long/high vowel, back harmony) | ||
---|---|---|
singular | plural | |
nominative | briganti | brigantik |
accusative | brigantit | brigantikat |
dative | brigantinak | brigantiknak |
instrumental | brigantival | brigantikkal |
causal-final | brigantiért | brigantikért |
translative | brigantivá | brigantikká |
terminative | brigantiig | brigantikig |
essive-formal | brigantiként | brigantikként |
essive-modal | — | — |
inessive | brigantiban | brigantikban |
superessive | brigantin | brigantikon |
adessive | brigantinál | brigantiknál |
illative | brigantiba | brigantikba |
sublative | brigantira | brigantikra |
allative | brigantihoz | brigantikhoz |
elative | brigantiból | brigantikból |
delative | brigantiról | brigantikról |
ablative | brigantitól | brigantiktól |
non-attributive possessive - singular |
brigantié | brigantiké |
non-attributive possessive - plural |
brigantiéi | brigantikéi |
Possessive forms of briganti | ||
---|---|---|
possessor | single possession | multiple possessions |
1st person sing. | brigantim | brigantijaim |
2nd person sing. | brigantid | brigantijaid |
3rd person sing. | brigantija | brigantijai |
1st person plural | brigantink | brigantijaink |
2nd person plural | brigantitok | brigantijaitok |
3rd person plural | brigantijuk | brigantijaik |
briganti m
briganti