harka (plural harkas)
From Old Norse harka, harðka, from harðr (“hard”) ( > Icelandic harður) + -ka.
harka f (genitive singular hörku, nominative plural hörkur)
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | harka | harkan | hörkur | hörkurnar |
accusative | hörku | hörkuna | hörkur | hörkurnar |
dative | hörku | hörkunni | hörkum | hörkunum |
genitive | hörku | hörkunnar | harkna, harka | harknanna, harkanna |
harka (weak verb, third-person singular past indicative harkaði, supine harkað)
infinitive nafnháttur | að harka | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
supine sagnbót | harkað | |||||
present participle |
harkandi | |||||
indicative |
subjunctive | |||||
present |
past |
present |
past | |||
singular | ég | harka | harkaði | harki | harkaði | |
þú | harkar | harkaðir | harkir | harkaðir | ||
hann, hún, það | harkar | harkaði | harki | harkaði | ||
plural | við | hörkum | hörkuðum | hörkum | hörkuðum | |
þið | harkið | hörkuðuð | harkið | hörkuðuð | ||
þeir, þær, þau | harka | hörkuðu | harki | hörkuðu | ||
imperative boðháttur | ||||||
singular | þú | harka (þú), harkaðu | ||||
plural | þið | harkið (þið), harkiði1 |
harka f
From Proto-Cushitic. Cognates include Khonso harkaa.
harka
harka
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | harka | harkakuna |
accusative | harkata | harkakunata |
dative | harkaman | harkakunaman |
genitive | harkap | harkakunap |
locative | harkapi | harkakunapi |
terminative | harkakama | harkakunakama |
ablative | harkamanta | harkakunamanta |
instrumental | harkawan | harkakunawan |
comitative | harkantin | harkakunantin |
abessive | harkannaq | harkakunannaq |
comparative | harkahina | harkakunahina |
causative | harkarayku | harkakunarayku |
benefactive | harkapaq | harkakunapaq |
associative | harkapura | harkakunapura |
distributive | harkanka | harkakunanka |
exclusive | harkalla | harkakunalla |