harma

Hello, you have come here looking for the meaning of the word harma. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word harma, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say harma in singular and plural. Everything you need to know about the word harma you have here. The definition of the word harma will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofharma, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.
See also: härma, härmä, Härmä, and Härma

Icelandic

Pronunciation

Etymology 1

Verb

harma (weak verb, third-person singular past indicative harmaði, supine harmað)

  1. to lament, to deplore
Conjugation
harma – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur að harma
supine sagnbót harmað
present participle
lýsingarháttur nútíðar
 harmandi
indicative
framsöguháttur
 subjunctive
viðtengingarháttur
present
nútíð
 past
þátíð
 present
nútíð
 past
þátíð
singular ég harma harmaði harmi harmaði
þú harmar harmaðir harmir harmaðir
hann, hún, það harmar harmaði harmi harmaði
plural við hörmum hörmuðum hörmum hörmuðum
þið harmið hörmuðuð harmið hörmuðuð
þeir, þær, þau harma hörmuðu harmi hörmuðu
imperative boðháttur
singular þú harma (þú), harmaðu
plural þið harmið (þið), harmiði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
harmaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		harmaður hörmuð harmað harmaðir harmaðar hörmuð
accusative
(þolfall) 		harmaðan harmaða harmað harmaða harmaðar hörmuð
dative
(þágufall) 		hörmuðum harmaðri hörmuðu hörmuðum hörmuðum hörmuðum
genitive
(eignarfall) 		harmaðs harmaðrar harmaðs harmaðra harmaðra harmaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		harmaði harmaða harmaða hörmuðu hörmuðu hörmuðu
accusative
(þolfall) 		harmaða hörmuðu harmaða hörmuðu hörmuðu hörmuðu
dative
(þágufall) 		harmaða hörmuðu harmaða hörmuðu hörmuðu hörmuðu
genitive
(eignarfall) 		harmaða hörmuðu harmaða hörmuðu hörmuðu hörmuðu

Etymology 2

Noun

harma

  1. indefinite accusative plural of harmur
  2. indefinite genitive plural of harmur

Anagrams

Irish

Noun

harma

  1. h-prothesized form of arma

Old Norse

Noun

harma

  1. accusative/genitive plural of harmr

Votic

Etymology

Borrowed from Ingrian harmaa.

Pronunciation

Adjective

harma

  1. gray/grey

Inflection

Declension of harma (type VI/valka, no gradation)
singular plural
nominative harma harmad
genitive harma harmajõ, harmai
partitive harmatõ harmaitõ, harmai
illative harmasõ, harma harmaisõ
inessive harmaz harmaiz
elative harmassõ harmaissõ
allative harmalõ harmailõ
adessive harmallõ harmaillõ
ablative harmaltõ harmailtõ
translative harmassi harmaissi
*) the accusative corresponds with either the genitive (sg) or nominative (pl)
**) the terminative is formed by adding the suffix -ssaa to the short illative (sg) or the genitive.
***) the comitative is formed by adding the suffix -ka to the genitive.

References

  • Hallap, V., Adler, E., Grünberg, S., Leppik, M. (2012) “harmaa”, in Vadja keele sõnaraamat , 2nd edition, Tallinn
Wikious
Boobota
Sagapedia