From Old Norse haga (“to satisfy, placate”). See haga.
hegða (weak verb, third-person singular past indicative hegðaði, supine hegðað)
Used with an adverb or prepositional phrase identifying the type of behaviour, e.g. vel (“well”), illa (“badly”), etc.
| infinitive (nafnháttur) |
að hegða | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
hegðað | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
hegðandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég hegða | við hegðum | present (nútíð) |
ég hegði | við hegðum |
| þú hegðar | þið hegðið | þú hegðir | þið hegðið | ||
| hann, hún, það hegðar | þeir, þær, þau hegða | hann, hún, það hegði | þeir, þær, þau hegði | ||
| past (þátíð) |
ég hegðaði | við hegðuðum | past (þátíð) |
ég hegðaði | við hegðuðum |
| þú hegðaðir | þið hegðuðuð | þú hegðaðir | þið hegðuðuð | ||
| hann, hún, það hegðaði | þeir, þær, þau hegðuðu | hann, hún, það hegðaði | þeir, þær, þau hegðuðu | ||
| imperative (boðháttur) |
hegða (þú) | hegðið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| hegðaðu | hegðiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||