From Old Norse kveina, from Proto-Germanic *kwainōną.
kveina (weak verb, third-person singular past indicative kveinaði, supine kveinað)
| infinitive (nafnháttur) |
að kveina | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
kveinað | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
kveinandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég kveina | við kveinum | present (nútíð) |
ég kveini | við kveinum |
| þú kveinar | þið kveinið | þú kveinir | þið kveinið | ||
| hann, hún, það kveinar | þeir, þær, þau kveina | hann, hún, það kveini | þeir, þær, þau kveini | ||
| past (þátíð) |
ég kveinaði | við kveinuðum | past (þátíð) |
ég kveinaði | við kveinuðum |
| þú kveinaðir | þið kveinuðuð | þú kveinaðir | þið kveinuðuð | ||
| hann, hún, það kveinaði | þeir, þær, þau kveinuðu | hann, hún, það kveinaði | þeir, þær, þau kveinuðu | ||
| imperative (boðháttur) |
kveina (þú) | kveinið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| kveinaðu | kveiniði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||