Compound of op (“up, on”) + klaren (“to (make/become) clear”). Compare also German aufklären, which is a calque of Middle Low German upklāren.
opklaren
Conjugation of opklaren (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | opklaren | |||
past singular | klaarde op | |||
past participle | opgeklaard | |||
infinitive | opklaren | |||
gerund | opklaren n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | klaar op | klaarde op | opklaar | opklaarde |
2nd person sing. (jij) | klaart op, klaar op2 | klaarde op | opklaart | opklaarde |
2nd person sing. (u) | klaart op | klaarde op | opklaart | opklaarde |
2nd person sing. (gij) | klaart op | klaarde op | opklaart | opklaarde |
3rd person singular | klaart op | klaarde op | opklaart | opklaarde |
plural | klaren op | klaarden op | opklaren | opklaarden |
subjunctive sing.1 | klare op | klaarde op | opklare | opklaarde |
subjunctive plur.1 | klaren op | klaarden op | opklaren | opklaarden |
imperative sing. | klaar op | |||
imperative plur.1 | klaart op | |||
participles | opklarend | opgeklaard | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |