From Old Norse skríkja, from Proto-Germanic *skrīkijaną (“to cry out”).
skríkja (weak verb, third-person singular past indicative skríkti, supine skríkt)
| infinitive (nafnháttur) |
að skríkja | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
skríkt | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
skríkjandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég skríki | við skríkjum | present (nútíð) |
ég skríki | við skríkjum |
| þú skríkir | þið skríkið | þú skríkir | þið skríkið | ||
| hann, hún, það skríkir | þeir, þær, þau skríkja | hann, hún, það skríki | þeir, þær, þau skríki | ||
| past (þátíð) |
ég skríkti | við skríktum | past (þátíð) |
ég skríkti | við skríktum |
| þú skríktir | þið skríktuð | þú skríktir | þið skríktuð | ||
| hann, hún, það skríkti | þeir, þær, þau skríktu | hann, hún, það skríkti | þeir, þær, þau skríktu | ||
| imperative (boðháttur) |
skrík (þú) | skríkið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| skríktu | skríkiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||