Learned borrowing from Ancient Greek ἐπιμελής (epimelḗs).[1]
επιμελής • (epimelís) m (feminine επιμελής, neuter επιμελές)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | επιμελής (epimelís) | επιμελής (epimelís) | επιμελές (epimelés) | επιμελείς (epimeleís) | επιμελείς (epimeleís) | επιμελή (epimelí) | |
| genitive | επιμελούς (epimeloús) επιμελή (epimelí) |
επιμελούς (epimeloús) | επιμελούς (epimeloús) | επιμελών (epimelón) | επιμελών (epimelón) | επιμελών (epimelón) | |
| accusative | επιμελή (epimelí) | επιμελή (epimelí) | επιμελές (epimelés) | επιμελείς (epimeleís) | επιμελείς (epimeleís) | επιμελή (epimelí) | |
| vocative | επιμελή (epimelí) επιμελής (epimelís) |
επιμελής (epimelís) | επιμελές (epimelés) | επιμελείς (epimeleís) | επιμελείς (epimeleís) | επιμελή (epimelí) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο επιμελής, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο επιμελής, etc.)