From κολοβόω (kolobóō, “to mutilate; to dock”) + -μᾰ (-mă, result noun suffix).
κολόβωμᾰ • (kolóbōmă) n (genitive κολοβώμᾰτος); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ κολόβωμᾰ tò kolóbōmă |
τὼ κολοβώμᾰτε tṑ kolobṓmăte |
τᾰ̀ κολοβώμᾰτᾰ tằ kolobṓmătă | ||||||||||
Genitive | τοῦ κολοβώμᾰτος toû kolobṓmătos |
τοῖν κολοβωμᾰ́τοιν toîn kolobōmắtoin |
τῶν κολοβωμᾰ́των tôn kolobōmắtōn | ||||||||||
Dative | τῷ κολοβώμᾰτῐ tôi kolobṓmătĭ |
τοῖν κολοβωμᾰ́τοιν toîn kolobōmắtoin |
τοῖς κολοβώμᾰσῐ / κολοβώμᾰσῐν toîs kolobṓmăsĭ(n) | ||||||||||
Accusative | τὸ κολόβωμᾰ tò kolóbōmă |
τὼ κολοβώμᾰτε tṑ kolobṓmăte |
τᾰ̀ κολοβώμᾰτᾰ tằ kolobṓmătă | ||||||||||
Vocative | κολόβωμᾰ kolóbōmă |
κολοβώμᾰτε kolobṓmăte |
κολοβώμᾰτᾰ kolobṓmătă | ||||||||||
Notes: |
|
From modern verb κολοβώ(νω) (kolovó(no), “to stump, to truncate”) + -μα (-ma, neuter noun suffix).[1] Morphologically, identical to ancient κολόβωμα (kolóbōma).
κολόβωμα • (kolóvoma) n (plural κολοβώματα)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | κολόβωμα (kolóvoma) | κολοβώματα (kolovómata) |
genitive | κολοβώματος (kolovómatos) | κολοβωμάτων (kolovomáton) |
accusative | κολόβωμα (kolóvoma) | κολοβώματα (kolovómata) |
vocative | κολόβωμα (kolóvoma) | κολοβώματα (kolovómata) |