From Proto-Hellenic *krāhōn, from Proto-Indo-European *ḱr̥h₂-s-n-, from the root *ḱerh₂- (“head”). Earlier comparisons with Sanskrit श्री (śrī, “beauty”) are semantically and phonologically problematic.[1]
κρείων • (kreíōn) m (genitive κρείοντος); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ κρείων ho kreíōn |
τὼ κρείοντε tṑ kreíonte |
οἱ κρείοντες hoi kreíontes | ||||||||||
Genitive | τοῦ κρείοντος toû kreíontos |
τοῖν κρειόντοιν toîn kreióntoin |
τῶν κρειόντων tôn kreióntōn | ||||||||||
Dative | τῷ κρείοντῐ tôi kreíonti |
τοῖν κρειόντοιν toîn kreióntoin |
τοῖς κρείουσῐ / κρείουσῐν toîs kreíousi(n) | ||||||||||
Accusative | τὸν κρείοντᾰ tòn kreíonta |
τὼ κρείοντε tṑ kreíonte |
τοὺς κρείοντᾰς toùs kreíontas | ||||||||||
Vocative | κρεῖον kreîon |
κρείοντε kreíonte |
κρείοντες kreíontes | ||||||||||
Notes: |
|