πολυ- (polu-) + τέλειος (téleios) + -εια (-eia)
πολῠτέλειᾰ • (polŭtéleiă) f (genitive πολῠτελείᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ πολῠτέλειᾰ hē polŭtéleiă |
τὼ πολῠτελείᾱ tṑ polŭteleíā |
αἱ πολῠτέλειαι hai polŭtéleiai | ||||||||||
| Genitive | τῆς πολῠτελείᾱς tês polŭteleíās |
τοῖν πολῠτελείαιν toîn polŭteleíain |
τῶν πολῠτελειῶν tôn polŭteleiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ πολῠτελείᾳ têi polŭteleíāi |
τοῖν πολῠτελείαιν toîn polŭteleíain |
ταῖς πολῠτελείαις taîs polŭteleíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν πολῠτέλειᾰν tḕn polŭtéleiăn |
τὼ πολῠτελείᾱ tṑ polŭteleíā |
τᾱ̀ς πολῠτελείᾱς tā̀s polŭteleíās | ||||||||||
| Vocative | πολῠτέλειᾰ polŭtéleiă |
πολῠτελείᾱ polŭteleíā |
πολῠτέλειαι polŭtéleiai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Learned borrowing from Ancient Greek πολυτέλεια (polutéleia, “wantonness, magnificence”), with semantic loan from French luxe.[1]
πολυτέλεια • (polytéleia) f (plural πολυτέλειες)
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | πολυτέλεια (polytéleia) | πολυτέλειες (polytéleies) |
| genitive | πολυτελείας (polyteleías) πολυτέλειας (polytéleias) |
πολυτελειών (polyteleión) |
| accusative | πολυτέλεια (polytéleia) | πολυτέλειες (polytéleies) |
| vocative | πολυτέλεια (polytéleia) | πολυτέλειες (polytéleies) |