вы́лущить • (výluščitʹ) pf (imperfective вылу́щивать)
perfective aspect | ||
---|---|---|
infinitive | вы́лущить výluščitʹ | |
participles | present tense | past tense |
active | — | вы́лущивший výluščivšij |
passive | — | вы́лущенный výluščennyj |
adverbial | — | вы́лущив výluščiv, вы́лущивши výluščivši |
present tense | future tense | |
1st singular (я) | — | вы́лущу výlušču |
2nd singular (ты) | — | вы́лущишь výluščišʹ |
3rd singular (он/она́/оно́) | — | вы́лущит výluščit |
1st plural (мы) | — | вы́лущим výluščim |
2nd plural (вы) | — | вы́лущите výluščite |
3rd plural (они́) | — | вы́лущат výluščat |
imperative | singular | plural |
вы́лущи výlušči |
вы́лущите výluščite | |
past tense | singular | plural (мы/вы/они́) |
masculine (я/ты/он) | вы́лущил výluščil |
вы́лущили výluščili |
feminine (я/ты/она́) | вы́лущила výluščila | |
neuter (оно́) | вы́лущило výluščilo |