ἁρμονικός

From ἁρμονίᾱ (harmoníā) +‎ -ικός (-ikós).

ἁρμονῐκός • (harmonikós) m (feminine ἁρμονῐκή, neuter ἁρμονῐκόν); first/second declension

1. skilled in music

• 428 BCE – 347 BCE, Plato, Phaedrus 268d:

  Ἀλλ’ οὐκ ἂν ἀγροίκως γε οἶμαι λοιδορήσειαν, ἀλλ’ ὥσπερ ἂν μουσικὸς ἐντυχὼν ἀνδρὶ οἰομένῳ ἁρμονικῷ εἶναι, ὅτι δὴ τυγχάνει ἐπιστάμενος ὡς οἷόν τε ὀξυτάτην καὶ βαρυτάτην χορδὴν ποιεῖν, οὐκ ἀγρίως εἴποι ἄν· “Ὦ μοχθηρέ, μελαγχολᾷς,” ἀλλ’ ἅτε μουσικὸς ὢν πρᾳότερον ὅτι “Ὦ ἄριστε, ἀνάγκη μὲν καὶ ταῦτ’ ἐπίστασθαι τὸν μέλλοντα ἁρμονικὸν ἔσεσθαι, οὐδὲν μὴν κωλύει μηδὲ σμικρὸν ἁρμονίας ἐπαΐειν τὸν τὴν σὴν ἕξιν ἔχοντα· τὰ γὰρ πρὸ ἁρμονίας ἀναγκαῖα μαθήματα ἐπίστασαι ἀλλ’ οὐ τὰ ἁρμονικά.”

  All’ ouk àn agroíkōs ge oîmai loidorḗseian, all’ hṓsper àn mousikòs entukhṑn andrì oioménōi harmonikôi eînai, hóti dḕ tunkhánei epistámenos hōs hoîón te oxutátēn kaì barutátēn khordḕn poieîn, ouk agríōs eípoi án; “Ô mokhthēré, melankholâis,” all’ háte mousikòs ṑn prāióteron hóti “Ô áriste, anánkē mèn kaì taût’ epístasthai tòn méllonta harmonikòn ésesthai, oudèn mḕn kōlúei mēdè smikròn harmonías epaḯein tòn tḕn sḕn héxin ékhonta; tà gàr prò harmonías anankaîa mathḗmata epístasai all’ ou tà harmoniká.”

• → Latin: harmonicus
  • Catalan: harmònic
  • English: harmonic
  • French: harmonique
  • Italian: armonico
  • Norman: harmonnique
  • → Norwegian Bokmål: harmonisk
  • → Norwegian Nynorsk: harmonisk
  • Spanish: armónico
    • → English: armónico

• ἁρμονικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἁρμονικός in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• “ἁρμονικός”, in ΛΟΓΕΙΟΝ Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “ἁρμονικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press