huwen

• Geluid:  huwen    (hulp, bestand)

• hu·wen

• In de betekenis van ‘trouwen’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1236 ^[1]
• Middelnederlands hūwen, houwen, uit Oergermaans *hīw-jan-, afleiding van het naamwoord *hīwan ‘echtgenoot, huisgenoot’, dat zelf leidde tot Middelnederlands hīe ‘mannetje’, Oudhoogduits hīwo ‘echtgenoot’, Oudengels hīwcūð ‘intiem bekend’, Oudnoords hýbýli ‘huis, huisgezin’ en Gotisch heiwafrauja ‘heer des huizes’. Teruggaand op de Indo-Europese wortel *ḱei-, waaruit Latijn cīvis ‘burger’, Sanskrit śḗva- ‘lief, vertrouwd’, śivá- ‘vriendelijk, gunstig’ en Lets siẽva ‘echtgenote’. Evenals Oudsaksisch gihīwian, Oudhoogduits hīwan en Oudengels hīwian.^[2]

huwen

1. ergatief in de echt treden, trouwen

• (etymologisch): huwelijk, hijliken ‘huwen’, hijlikmaker ‘koppelaar’

• Het woord huwen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "huwen" herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.