Hallo, Sie haben hier nach der Bedeutung des Wortes
avocatio gesucht. In DICTIOUS findest du nicht nur alle Wörterbuchbedeutungen des Wortes
avocatio, sondern erfährst auch etwas über seine Etymologie, seine Eigenschaften und wie man
avocatio in der Einzahl und Mehrzahl ausspricht. Hier finden Sie alles, was Sie über das Wort
avocatio wissen müssen. Die Definition des Wortes
avocatio wird Ihnen helfen, beim Sprechen oder Schreiben Ihrer Texte präziser und korrekter zu sein. Wenn Sie die Definition von
avocatio und die anderer Wörter kennen, bereichern Sie Ihren Wortschatz und verfügen über mehr und bessere sprachliche Mittel.
Worttrennung:
- a·vo·ca·tio, Genitiv: a·vo·ca·ti·o·nis
Bedeutungen:
- Ablenkung, Zerstreuung
Herkunft:
- Ableitung zu dem Verb avocare → la mit dem Suffix -tio → la[1]
Gegenwörter:
- exercitatio; revocatio
Beispiele:
- „Levationem autem aegritudinis in duabus rebus ponit, avocatione a cogitanda molestia et revocatione ad contemplandas voluptates.“ (Cic. Tusc. 3,33)[2]
- „In his, quae me sine avocatione circumstrepunt, essedas transcurrentes pono et fabrum in quilinum et ferrarium vicinum, aut hunc, qui ad Metam Sudantem tubulas experitur et tibias, nec cantat, sed exclamat.“ (Sen. ep. 56,4)[3]
- „Nam si qua te carnis vacillatio, animi avocatio, oculi evagatio de tenore decusserit, Deus bonus est.“ (Tert. pudic. 10,10)[4]
- „Hieme deinde adpetente non in convivio, sed in campo, nec in avocationibus, sed in exercitationibus, nec inter sodales, sed inter coaequales aut equo aut cursu aut viribus contendebat.“ (Iust. 37,4,1)[5]
Übersetzungen
- Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „avocatio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 765.
- PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „avocatio“
- P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „auocatio“ Seite 236.
- Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1 , „avocatio“ Spalte 1467.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „auocatio“ Seite 236.
- ↑ Marcus Tullius Cicero: Tusculanae disputationes. In: Max Pohlenz (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 44, De Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71220-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1918) , Seite 334.
- ↑ Lucius Annaeus Seneca; Friedrich Haase (Herausgeber): Opera quae supersunt. 1. Auflage. Volumen III: Epistulae morales, B. G. Teubner, Leipzig 1886 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana) , Seite 116.
- ↑ Quintus Septimus Florens Tertullianus: Opera. Pars II: Opera montanistica, Brepolis, Turnholt 1954 (Corpus Christanorum, Series Latina) , Seite 1300.
- ↑ Marcus Iunianus Iustinus; Otto Seel (Herausgeber): Epitoma historiarum Philippicarum Pompei Trogi. Accedunt prologi in Pompeium Trogum. 2. Auflage. B. G. Teubner, Stuttgart 1985, ISBN 3-519-01470-X (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana) , Seite 254.