From πᾰρᾰ́νομος (paránomos, “lawless, violent”) + -ῐ́ᾱ (-íā).
πᾰρᾰνομῐ́ᾱ • (paranomíā) f (genitive πᾰρᾰνομῐ́ᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ πᾰρᾰνομῐ́ᾱ hē paranomíā |
τὼ πᾰρᾰνομῐ́ᾱ tṑ paranomíā |
αἱ πᾰρᾰνομῐ́αι hai paranomíai | ||||||||||
| Genitive | τῆς πᾰρᾰνομῐ́ᾱς tês paranomíās |
τοῖν πᾰρᾰνομῐ́αιν toîn paranomíain |
τῶν πᾰρᾰνομῐῶν tôn paranomiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ πᾰρᾰνομῐ́ᾳ têi paranomíāi |
τοῖν πᾰρᾰνομῐ́αιν toîn paranomíain |
ταῖς πᾰρᾰνομῐ́αις taîs paranomíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν πᾰρᾰνομῐ́ᾱν tḕn paranomíān |
τὼ πᾰρᾰνομῐ́ᾱ tṑ paranomíā |
τᾱ̀ς πᾰρᾰνομῐ́ᾱς tā̀s paranomíās | ||||||||||
| Vocative | πᾰρᾰνομῐ́ᾱ paranomíā |
πᾰρᾰνομῐ́ᾱ paranomíā |
πᾰρᾰνομῐ́αι paranomíai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
παρανομία • (paranomía) f (plural παρανομίες)
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | παρανομία (paranomía) | παρανομίες (paranomíes) |
| genitive | παρανομίας (paranomías) | παρανομιών (paranomión) |
| accusative | παρανομία (paranomía) | παρανομίες (paranomíes) |
| vocative | παρανομία (paranomía) | παρανομίες (paranomíes) |