From προφήτης (prophḗtēs, “speaker of a god”) + -ίᾱ (-íā).
προφητείᾱ • (prophēteíā) f (genitive προφητείᾱς); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ προφητείᾱ hē prophēteíā |
τὼ προφητείᾱ tṑ prophēteíā |
αἱ προφητεῖαι hai prophēteîai | ||||||||||
Genitive | τῆς προφητείᾱς tês prophēteíās |
τοῖν προφητείαιν toîn prophēteíain |
τῶν προφητειῶν tôn prophēteiôn | ||||||||||
Dative | τῇ προφητείᾳ têi prophēteíāi |
τοῖν προφητείαιν toîn prophēteíain |
ταῖς προφητείαις taîs prophēteíais | ||||||||||
Accusative | τὴν προφητείᾱν tḕn prophēteíān |
τὼ προφητείᾱ tṑ prophēteíā |
τᾱ̀ς προφητείᾱς tā̀s prophēteíās | ||||||||||
Vocative | προφητείᾱ prophēteíā |
προφητείᾱ prophēteíā |
προφητεῖαι prophēteîai | ||||||||||
Notes: |
|
From Ancient Greek προφητείᾱ (prophēteíā).
προφητεία • (profiteía) f (plural προφητείες)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | προφητεία • | προφητείες • |
genitive | προφητείας • | προφητειών • |
accusative | προφητεία • | προφητείες • |
vocative | προφητεία • | προφητείες • |