From στραγγουρέω (strangouréō, “to suffer from strangury”) + -ῐ́ᾱ (-ĭ́ā), from στράγξ (stránx, “drop”) + οὐρέω (ouréō, “to urinate”).
στραγγουρῐ́ᾱ • (strangourĭ́ā) f (genitive στραγγουρῐ́ᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ στραγγουρῐ́ᾱ hē strangourĭ́ā |
τὼ στραγγουρῐ́ᾱ tṑ strangourĭ́ā |
αἱ στραγγουρῐ́αι hai strangourĭ́ai | ||||||||||
| Genitive | τῆς στραγγουρῐ́ᾱς tês strangourĭ́ās |
τοῖν στραγγουρῐ́αιν toîn strangourĭ́ain |
τῶν στραγγουρῐῶν tôn strangourĭôn | ||||||||||
| Dative | τῇ στραγγουρῐ́ᾳ têi strangourĭ́āi |
τοῖν στραγγουρῐ́αιν toîn strangourĭ́ain |
ταῖς στραγγουρῐ́αις taîs strangourĭ́ais | ||||||||||
| Accusative | τὴν στραγγουρῐ́ᾱν tḕn strangourĭ́ān |
τὼ στραγγουρῐ́ᾱ tṑ strangourĭ́ā |
τᾱ̀ς στραγγουρῐ́ᾱς tā̀s strangourĭ́ās | ||||||||||
| Vocative | στραγγουρῐ́ᾱ strangourĭ́ā |
στραγγουρῐ́ᾱ strangourĭ́ā |
στραγγουρῐ́αι strangourĭ́ai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||