From στραγγουρέω (strangouréō, “to suffer from strangury”) + -ῐ́ᾱ (-íā), from στράγξ (stránx, “drop”) + οὐρέω (ouréō, “to urinate”).
στραγγουρῐ́ᾱ • (strangouríā) f (genitive στραγγουρῐ́ᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ στραγγουρῐ́ᾱ hē strangouríā |
τὼ στραγγουρῐ́ᾱ tṑ strangouríā |
αἱ στραγγουρῐ́αι hai strangouríai | ||||||||||
| Genitive | τῆς στραγγουρῐ́ᾱς tês strangouríās |
τοῖν στραγγουρῐ́αιν toîn strangouríain |
τῶν στραγγουρῐῶν tôn strangouriôn | ||||||||||
| Dative | τῇ στραγγουρῐ́ᾳ têi strangouríāi |
τοῖν στραγγουρῐ́αιν toîn strangouríain |
ταῖς στραγγουρῐ́αις taîs strangouríais | ||||||||||
| Accusative | τὴν στραγγουρῐ́ᾱν tḕn strangouríān |
τὼ στραγγουρῐ́ᾱ tṑ strangouríā |
τᾱ̀ς στραγγουρῐ́ᾱς tā̀s strangouríās | ||||||||||
| Vocative | στραγγουρῐ́ᾱ strangouríā |
στραγγουρῐ́ᾱ strangouríā |
στραγγουρῐ́αι strangouríai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||