συγχωρέω

Hello, you have come here looking for the meaning of the word συγχωρέω. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word συγχωρέω, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say συγχωρέω in singular and plural. Everything you need to know about the word συγχωρέω you have here. The definition of the word συγχωρέω will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofσυγχωρέω, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.

Ancient Greek

Alternative forms

Etymology

From συν- (sun-, “with, together”) +‎ χωρέω (khōréō, “withdraw, give way”)

Pronunciation

 

Verb

συγχωρέω • (sunkhōréō)

  1. to yield, give up

Conjugation

   Present: συγχωρέω (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative συγχωρέω συγχωρέεις συγχωρέει συγχωρέετον συγχωρέετον συγχωρέομεν συγχωρέετε συγχωρέουσῐ(ν)
subjunctive συγχωρέω συγχωρέῃς συγχωρέῃ συγχωρέητον συγχωρέητον συγχωρέωμεν συγχωρέητε συγχωρέωσῐ(ν)
optative συγχωρέοιμῐ συγχωρέοις συγχωρέοι συγχωρέοιτον συγχωρεοίτην συγχωρέοιμεν συγχωρέοιτε συγχωρέοιεν
imperative   συγχώρεε συγχωρεέτω συγχωρέετον συγχωρεέτων   συγχωρέετε συγχωρεόντων
active
infinitive συγχωρέειν
participle m συγχωρέων
f συγχωρέουσᾰ
n συγχωρέον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: συγχωρῶ (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative συγχωρῶ συγχωρεῖς συγχωρεῖ συγχωρεῖτον συγχωρεῖτον συγχωροῦμεν συγχωρεῖτε συγχωροῦσῐ(ν)
subjunctive συγχωρῶ συγχωρῇς συγχωρῇ συγχωρῆτον συγχωρῆτον συγχωρῶμεν συγχωρῆτε συγχωρῶσῐ(ν)
optative συγχωροίην,
συγχωροῖμῐ 		συγχωροίης,
συγχωροῖς 		συγχωροίη,
συγχωροῖ 		συγχωροῖτον,
συγχωροίητον 		συγχωροίτην,
συγχωροιήτην 		συγχωροῖμεν,
συγχωροίημεν 		συγχωροῖτε,
συγχωροίητε 		συγχωροῖεν,
συγχωροίησᾰν
imperative   συγχώρει συγχωρείτω συγχωρεῖτον συγχωρείτων   συγχωρεῖτε συγχωρούντων
active
infinitive συγχωρεῖν
participle m συγχωρῶν
f συγχωροῦσᾰ
n συγχωροῦν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: συνεχώρεον (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative συνεχώρεον συνεχώρεες συνεχώρεε(ν) συνεχωρέετον συνεχωρεέτην συνεχωρέομεν συνεχωρέετε συνεχώρεον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: συνεχώρουν (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative συνεχώρουν συνεχώρεις συνεχώρει συνεχωρεῖτον συνεχωρείτην συνεχωροῦμεν συνεχωρεῖτε συνεχώρουν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: συγχωρήσω, συγχωρήσομαι, συγχωρηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative συγχωρήσω συγχωρήσεις συγχωρήσει συγχωρήσετον συγχωρήσετον συγχωρήσομεν συγχωρήσετε συγχωρήσουσῐ(ν)
optative συγχωρήσοιμῐ συγχωρήσοις συγχωρήσοι συγχωρήσοιτον συγχωρησοίτην συγχωρήσοιμεν συγχωρήσοιτε συγχωρήσοιεν
middle indicative συγχωρήσομαι συγχωρήσῃ,
συγχωρήσει 		συγχωρήσεται συγχωρήσεσθον συγχωρήσεσθον συγχωρησόμεθᾰ συγχωρήσεσθε συγχωρήσονται
optative συγχωρησοίμην συγχωρήσοιο συγχωρήσοιτο συγχωρήσοισθον συγχωρησοίσθην συγχωρησοίμεθᾰ συγχωρήσοισθε συγχωρήσοιντο
passive indicative συγχωρηθήσομαι συγχωρηθήσῃ συγχωρηθήσεται συγχωρηθήσεσθον συγχωρηθήσεσθον συγχωρηθησόμεθᾰ συγχωρηθήσεσθε συγχωρηθήσονται
optative συγχωρηθησοίμην συγχωρηθήσοιο συγχωρηθήσοιτο συγχωρηθήσοισθον συγχωρηθησοίσθην συγχωρηθησοίμεθᾰ συγχωρηθήσοισθε συγχωρηθήσοιντο
active middle passive
infinitive συγχωρήσειν συγχωρήσεσθαι συγχωρηθήσεσθαι
participle m συγχωρήσων συγχωρησόμενος συγχωρηθησόμενος
f συγχωρήσουσᾰ συγχωρησομένη συγχωρηθησομένη
n συγχωρῆσον συγχωρησόμενον συγχωρηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: συνεχώρησᾰ, συνεχωρήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative συνεχώρησᾰ συνεχώρησᾰς συνεχώρησε(ν) συνεχωρήσᾰτον συνεχωρησᾰ́την συνεχωρήσᾰμεν συνεχωρήσᾰτε συνεχώρησᾰν
subjunctive συγχωρήσω συγχωρήσῃς συγχωρήσῃ συγχωρήσητον συγχωρήσητον συγχωρήσωμεν συγχωρήσητε συγχωρήσωσῐ(ν)
optative συγχωρήσαιμῐ συγχωρήσειᾰς,
συγχωρήσαις 		συγχωρήσειε(ν),
συγχωρήσαι 		συγχωρήσαιτον συγχωρησαίτην συγχωρήσαιμεν συγχωρήσαιτε συγχωρήσειᾰν,
συγχωρήσαιεν
imperative   συγχώρησον συγχωρησᾰ́τω συγχωρήσᾰτον συγχωρησᾰ́των   συγχωρήσᾰτε συγχωρησᾰ́ντων
passive indicative συνεχωρήθην συνεχωρήθης συνεχωρήθη συνεχωρήθητον συνεχωρηθήτην συνεχωρήθημεν συνεχωρήθητε συνεχωρήθησᾰν
subjunctive συγχωρηθῶ συγχωρηθῇς συγχωρηθῇ συγχωρηθῆτον συγχωρηθῆτον συγχωρηθῶμεν συγχωρηθῆτε συγχωρηθῶσῐ(ν)
optative συγχωρηθείην συγχωρηθείης συγχωρηθείη συγχωρηθεῖτον,
συγχωρηθείητον 		συγχωρηθείτην,
συγχωρηθειήτην 		συγχωρηθεῖμεν,
συγχωρηθείημεν 		συγχωρηθεῖτε,
συγχωρηθείητε 		συγχωρηθεῖεν,
συγχωρηθείησᾰν
imperative   συγχωρήθητῐ συγχωρηθήτω συγχωρήθητον συγχωρηθήτων   συγχωρήθητε συγχωρηθέντων
active passive
infinitive συγχωρῆσαι συγχωρηθῆναι
participle m συγχωρήσᾱς συγχωρηθείς
f συγχωρήσᾱσᾰ συγχωρηθεῖσᾰ
n συγχωρῆσᾰν συγχωρηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: συγκεχώρηκᾰ, συγκεχώρημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative συγκεχώρηκᾰ συγκεχώρηκᾰς συγκεχώρηκε(ν) συγκεχωρήκᾰτον συγκεχωρήκᾰτον συγκεχωρήκᾰμεν συγκεχωρήκᾰτε συγκεχωρήκᾱσῐ(ν)
subjunctive συγκεχωρήκω συγκεχωρήκῃς συγκεχωρήκῃ συγκεχωρήκητον συγκεχωρήκητον συγκεχωρήκωμεν συγκεχωρήκητε συγκεχωρήκωσῐ(ν)
optative συγκεχωρήκοιμῐ,
συγκεχωρηκοίην 		συγκεχωρήκοις,
συγκεχωρηκοίης 		συγκεχωρήκοι,
συγκεχωρηκοίη 		συγκεχωρήκοιτον συγκεχωρηκοίτην συγκεχωρήκοιμεν συγκεχωρήκοιτε συγκεχωρήκοιεν
imperative   συγκεχώρηκε συγκεχωρηκέτω συγκεχωρήκετον συγκεχωρηκέτων   συγκεχωρήκετε συγκεχωρηκόντων
middle/
passive 		indicative συγκεχώρημαι συγκεχώρησαι συγκεχώρηται συγκεχώρησθον συγκεχώρησθον συγκεχωρήμεθᾰ συγκεχώρησθε συγκεχώρηνται
subjunctive συγκεχωρημένος ὦ συγκεχωρημένος ᾖς συγκεχωρημένος ᾖ συγκεχωρημένω ἦτον συγκεχωρημένω ἦτον συγκεχωρημένοι ὦμεν συγκεχωρημένοι ἦτε συγκεχωρημένοι ὦσῐ(ν)
optative συγκεχωρημένος εἴην συγκεχωρημένος εἴης συγκεχωρημένος εἴη συγκεχωρημένω εἴητον/εἶτον συγκεχωρημένω εἰήτην/εἴτην συγκεχωρημένοι εἴημεν/εἶμεν συγκεχωρημένοι εἴητε/εἶτε συγκεχωρημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   συγκεχώρησο συγκεχωρήσθω συγκεχώρησθον συγκεχωρήσθων   συγκεχώρησθε συγκεχωρήσθων
active middle/passive
infinitive συγκεχωρηκέναι συγκεχωρῆσθαι
participle m συγκεχωρηκώς συγκεχωρημένος
f συγκεχωρηκυῖᾰ συγκεχωρημένη
n συγκεχωρηκός συγκεχωρημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
Wikious
Boobota
Sagapedia