From மண (maṇa, “to marry, copulate, smell”) + -அம் (-am). Cognate with Malayalam മണം (maṇaṁ) and Telugu మనువు (manuvu).
மணம் • (maṇam)
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | மணம் maṇam |
மணங்கள் maṇaṅkaḷ |
| vocative | மணமே maṇamē |
மணங்களே maṇaṅkaḷē |
| accusative | மணத்தை maṇattai |
மணங்களை maṇaṅkaḷai |
| dative | மணத்துக்கு maṇattukku |
மணங்களுக்கு maṇaṅkaḷukku |
| benefactive | மணத்துக்காக maṇattukkāka |
மணங்களுக்காக maṇaṅkaḷukkāka |
| genitive 1 | மணத்துடைய maṇattuṭaiya |
மணங்களுடைய maṇaṅkaḷuṭaiya |
| genitive 2 | மணத்தின் maṇattiṉ |
மணங்களின் maṇaṅkaḷiṉ |
| locative 1 | மணத்தில் maṇattil |
மணங்களில் maṇaṅkaḷil |
| locative 2 | மணத்திடம் maṇattiṭam |
மணங்களிடம் maṇaṅkaḷiṭam |
| sociative 1 | மணத்தோடு maṇattōṭu |
மணங்களோடு maṇaṅkaḷōṭu |
| sociative 2 | மணத்துடன் maṇattuṭaṉ |
மணங்களுடன் maṇaṅkaḷuṭaṉ |
| instrumental | மணத்தால் maṇattāl |
மணங்களால் maṇaṅkaḷāl |
| ablative | மணத்திலிருந்து maṇattiliruntu |
மணங்களிலிருந்து maṇaṅkaḷiliruntu |