ἐπι- (epi-, “on”) + αἰνέω (ainéō, “tell”)
ἔπαινος • (épainos) m (genitive ἐπαίνου); second declension (Attic, Ionic, Koine)
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ ἔπαινος ho épainos |
τὼ ἐπαίνω tṑ epaínō |
οἱ ἔπαινοι hoi épainoi | ||||||||||
Genitive | τοῦ ἐπαίνου toû epaínou |
τοῖν ἐπαίνοιν toîn epaínoin |
τῶν ἐπαίνων tôn epaínōn | ||||||||||
Dative | τῷ ἐπαίνῳ tôi epaínōi |
τοῖν ἐπαίνοιν toîn epaínoin |
τοῖς ἐπαίνοις toîs epaínois | ||||||||||
Accusative | τὸν ἔπαινον tòn épainon |
τὼ ἐπαίνω tṑ epaínō |
τοὺς ἐπαίνους toùs epaínous | ||||||||||
Vocative | ἔπαινε épaine |
ἐπαίνω epaínō |
ἔπαινοι épainoi | ||||||||||
Notes: |
|