From Middle High German grīf, grīfe, from Old High German grīf, grīfo, borrowed from Latin gryphus. Early on associated with the unrelated verb in greifen (“to grab”); compare Middle Low German grīp. Possibly a doublet of Cherub.
Greif m (strong or weak, genitive Greifs or Greifes or Greifen, plural Greife or Greifen)
Greif m anim
Masculine anim., hard o-stem | |||
---|---|---|---|
nom. sing. | Greif | ||
gen. sing. | Greifa | ||
singular | dual | plural | |
nominative (imenovȃlnik) |
Greif | Greifa | Greifi |
genitive (rodȋlnik) |
Greifa | Greifov | Greifov |
dative (dajȃlnik) |
Greifu | Greifoma | Greifom |
accusative (tožȋlnik) |
Greifa | Greifa | Greife |
locative (mẹ̑stnik) |
Greifu | Greifih | Greifih |
instrumental (orọ̑dnik) |
Greifom | Greifoma | Greifi |