Compound of aan + schellen (“to ring, to sound”).
aanschellen
Conjugation of aanschellen (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | aanschellen | |||
past singular | schelde aan | |||
past participle | aangescheld | |||
infinitive | aanschellen | |||
gerund | aanschellen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | schel aan | schelde aan | aanschel | aanschelde |
2nd person sing. (jij) | schelt aan, schel aan2 | schelde aan | aanschelt | aanschelde |
2nd person sing. (u) | schelt aan | schelde aan | aanschelt | aanschelde |
2nd person sing. (gij) | schelt aan | schelde aan | aanschelt | aanschelde |
3rd person singular | schelt aan | schelde aan | aanschelt | aanschelde |
plural | schellen aan | schelden aan | aanschellen | aanschelden |
subjunctive sing.1 | schelle aan | schelde aan | aanschelle | aanschelde |
subjunctive plur.1 | schellen aan | schelden aan | aanschellen | aanschelden |
imperative sing. | schel aan | |||
imperative plur.1 | schelt aan | |||
participles | aanschellend | aangescheld | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |