dēditītius (feminine dēditītia, neuter dēditītium); first/second-declension adjective
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | dēditītius | dēditītia | dēditītium | dēditītiī | dēditītiae | dēditītia | |
genitive | dēditītiī | dēditītiae | dēditītiī | dēditītiōrum | dēditītiārum | dēditītiōrum | |
dative | dēditītiō | dēditītiae | dēditītiō | dēditītiīs | |||
accusative | dēditītium | dēditītiam | dēditītium | dēditītiōs | dēditītiās | dēditītia | |
ablative | dēditītiō | dēditītiā | dēditītiō | dēditītiīs | |||
vocative | dēditītie | dēditītia | dēditītium | dēditītiī | dēditītiae | dēditītia |
dēditītius m (genitive dēditītiī or dēditītī); second declension
Second-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | dēditītius | dēditītiī |
genitive | dēditītiī dēditītī1 |
dēditītiōrum |
dative | dēditītiō | dēditītiīs |
accusative | dēditītium | dēditītiōs |
ablative | dēditītiō | dēditītiīs |
vocative | dēditītie | dēditītiī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).