oświadczyć

• oświaczczyć, oświaczszyć, oświaczyć

From o- +‎ świadczyć. First attested in 1398. Compare Old Czech osvědčiti and Old Slovak osvedčiť.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔɕfjaːtt͡ʃʲɨt͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔɕfjɒtt͡ʃʲɨt͡ɕ/

oświadczyć pf (imperfective oświadczać)

1. (attested in Greater Poland) to publicly announce, to make a statement
   • 1959 [1398], Henryk Kowalewicz, Władysław Kuraszkiewicz, editors, Wielkopolskie roty sądowe XIV-XV wieku, Roty poznańskie, volume I, number 396, Poznań:

     Tegdi Wawrzinecz... wstrøcil ti, czso sli podle strugi. Tegdi Iaroslaw z Przeczslawem oswadczil vosnim to wstrøcene

     [Tegdy Wawrzyniec... wstrącił ty, cso szli podle strugi. Tegdy Jarosław z Przecsławem oświadczył woźnym to wstrącenie]

• Polish: oświadczyć
• Silesian: ôświadczyć

• Boryś, Wiesław (2005) “świadek”, in Słownik etymologiczny języka polskiego (in Polish), Kraków: Wydawnictwo Literackie, →ISBN
• Mańczak, Witold (2017) “świadek”, in Polski słownik etymologiczny (in Polish), Kraków: Polska Akademia Umiejętności, →ISBN
• Bańkowski, Andrzej (2000) “oświadczyć”, in Etymologiczny słownik języka polskiego (in Polish)
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “oświadczyć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish oświadczyć. By surface analysis, o- +‎ świadczyć. Compare Czech osvědčit, Kashubian òswiadczëc, and Ukrainian осві́дчити (osvídčyty).

• Audio 1; “oświadczyć”:

  (file)

• Audio 2; “oświadczyć się”:

  (file)

• Rhymes: -att͡ʂɘt͡ɕ
• Syllabification: o‧świad‧czyć

oświadczyć pf (imperfective oświadczać)

1. (intransitive) to declare, to announce (to inform officially)
2. (intransitive) to declare, to announce (to say clearly)
3. (transitive, obsolete) to provide, to perform

   Synonym: wyświadczyć

4. (transitive, obsolete) to ask someone for their child's hand in marriage
5. (transitive, Middle Polish, law) to testify
6. (reflexive with się) to propose marriage, to pop the question
7. (reflexive with się) to declare oneself, to announce oneself (to state one's i.e. readiness)
8. (reflexive with się, obsolete) to speak out (to support or be against someone by speaking) ,
9. (reflexive with się, obsolete) to call, to summon (to bring forth as a witness)
10. (reflexive with się, Middle Polish) to be declared, to be announced

According to Słownik frekwencyjny polszczyzny współczesnej (1990), oświadczyć is one of the most used words in Polish, appearing 1 time in scientific texts, 76 times in news, 7 times in essays, 8 times in fiction, and 1 time in plays, each out of a corpus of 100,000 words, totaling 93 times, making it the 681st most common word in a corpus of 500,000 words.^[1]

• oświadczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• oświadczyć in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “oświadczyć”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “oświadczyć się”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku
• Wiesław Morawski (09.05.2023) “OŚWIADCZYĆ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku
• “OŚWIADCZYĆ%20SIĘ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku, 09.05.2023
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “oświadczyć”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “oświadczyć”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “oświadczyć”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 896
• oświadczyć in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego