sparka

Hello, you have come here looking for the meaning of the word sparka. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word sparka, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say sparka in singular and plural. Everything you need to know about the word sparka you have here. The definition of the word sparka will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofsparka, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.

Icelandic

Etymology

From Old Norse sparka, ultimately related to Proto-Germanic *spurnaną (“to trample, kick”). Compare Swedish sparka.

Pronunciation

Verb

sparka (weak verb, third-person singular past indicative sparkaði, supine sparkað)

  1. to kick
  2. (figuratively) to give someone the boot, to fire, to sack

Conjugation

sparka — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að sparka
supine
(sagnbót) 		sparkað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		sparkandi
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég sparka við spörkum present
(nútíð) 		ég sparki við spörkum
þú sparkar þið sparkið þú sparkir þið sparkið
hann, hún, það sparkar þeir, þær, þau sparka hann, hún, það sparki þeir, þær, þau sparki
past
(þátíð) 		ég sparkaði við spörkuðum past
(þátíð) 		ég sparkaði við spörkuðum
þú sparkaðir þið spörkuðuð þú sparkaðir þið spörkuðuð
hann, hún, það sparkaði þeir, þær, þau spörkuðu hann, hún, það sparkaði þeir, þær, þau spörkuðu
imperative
(boðháttur) 		sparka (þú) sparkið (þið)
Forms with appended personal pronoun
sparkaðu sparkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
sparkast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að sparkast
supine
(sagnbót) 		sparkast
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		sparkandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég sparkast við spörkumst present
(nútíð) 		ég sparkist við spörkumst
þú sparkast þið sparkist þú sparkist þið sparkist
hann, hún, það sparkast þeir, þær, þau sparkast hann, hún, það sparkist þeir, þær, þau sparkist
past
(þátíð) 		ég sparkaðist við spörkuðumst past
(þátíð) 		ég sparkaðist við spörkuðumst
þú sparkaðist þið spörkuðust þú sparkaðist þið spörkuðust
hann, hún, það sparkaðist þeir, þær, þau spörkuðust hann, hún, það sparkaðist þeir, þær, þau spörkuðust
imperative
(boðháttur) 		sparkast (þú) sparkist (þið)
Forms with appended personal pronoun
sparkastu sparkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
sparkaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		sparkaður spörkuð sparkað sparkaðir sparkaðar spörkuð
accusative
(þolfall) 		sparkaðan sparkaða sparkað sparkaða sparkaðar spörkuð
dative
(þágufall) 		spörkuðum sparkaðri spörkuðu spörkuðum spörkuðum spörkuðum
genitive
(eignarfall) 		sparkaðs sparkaðrar sparkaðs sparkaðra sparkaðra sparkaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		sparkaði sparkaða sparkaða spörkuðu spörkuðu spörkuðu
accusative
(þolfall) 		sparkaða spörkuðu sparkaða spörkuðu spörkuðu spörkuðu
dative
(þágufall) 		sparkaða spörkuðu sparkaða spörkuðu spörkuðu spörkuðu
genitive
(eignarfall) 		sparkaða spörkuðu sparkaða spörkuðu spörkuðu spörkuðu

Derived terms

Norwegian Bokmål

Etymology 1

Alternative forms

Noun

sparka n

  1. definite plural of spark

Etymology 2

Alternative forms

Verb

sparka

  1. inflection of sparke:
    1. simple past
    2. past participle

Norwegian Nynorsk

Noun

sparka n

  1. definite plural of spark

Swedish

Etymology

From Old Norse sparka, ultimately related to Proto-Germanic *spurnaną (“to trample, kick”). Compare Icelandic sparka.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

sparka (present sparkar, preterite sparkade, supine sparkat, imperative sparka)

  2. to kick; to strike with the foot or leg
    • 1909, Leon Larson, Samhällets fiende‎:
      Han kände sig ungefär som en häst som sparkat sönder sina skaklar och som nu kunde få skena i väg så långt han ville utan fruktan för piskan och tygeln.
      He felt something like a horse that had kicked its shackles to pieces, and that now could bolt as far as he pleased without fear of whip or reins.
  3. (slang) to fire; terminate an employment

Usage notes

The passive sparkas often has an active meaning as well in (sense 1).

Conjugation

Conjugation of sparka (weak)
Active Passive
Infinitive sparka sparkas
Supine sparkat sparkats
Imperative sparka —
Imper. plural1 sparken —
Present Past Present Past
Indicative sparkar sparkade sparkas sparkades
Ind. plural1 sparka sparkade sparkas sparkades
Subjunctive2 sparke sparkade sparkes sparkades
Participles
Present participle sparkande
Past participle sparkad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Derived terms

Further reading

Anagrams

Wikious
Boobota
Sagapedia