Singulier | Pluriel |
---|---|
mungo | mungos |
\mun.ɡo\ |
mungo \mun.ɡo\ masculin
Plus tard intervint un autre genre d'effilochage, appelé mungo, provenant des chiffons de draps, des rognures sortant des ateliers de tailleurs ; quand le mungo apparut, les fabricants de Bately ne voulurent pas croire qu'il fût possible de l'utiliser ; mais le manufacturier du Yorkshire qui eut le premier l'idée de cet emploi, répondit avec obstination aux objections qu'on lui faisait : it mun go (corruption de : it must go), il faut que ça marche.— (J. LAVERRIÈRE, dans Mém. d'Agric. etc. 1870-71, page 442)
Singulier | Pluriel |
---|---|
mungo | mungos |
\mun.ɡo\ |
mungo \mun.ɡo\
mungo \Prononciation ?\
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | mungo | mungot |
Génitif | mungon | mungojen |
Partitif | mungoa | mungoja |
Accusatif | mungo mungon |
mungot |
Inessif | mungossa | mungoissa |
Élatif | mungosta | mungoista |
Illatif | mungoon | mungoihin |
Adessif | mungolla | mungoilla |
Ablatif | mungolta | mungoilta |
Allatif | mungolle | mungoille |
Essif | mungona | mungoina |
Translatif | mungoksi | mungoiksi |
Abessif | mungotta | mungoitta |
Instructif | — | mungoin |
Comitatif | — | mungoine- |
Notes
|
Avec suffixes possessifs |
Singulier | Pluriel |
---|---|---|
1re personne | mungoni | mungomme |
2e personne | mungosi | mungonne |
3e personne | mungonsa |
mungo \ˈmuŋːo\
mungo /ˈmunɡo/
Voir la conjugaison du verbe mungere | ||
---|---|---|
Indicatif | Présent | (io) mungo |
mungo \ˈmuŋ.ɡo\
mungō, infinitif : mungere, parfait : munxī, supin : munctum \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
mungo \Prononciation ?\ masculin
mungo \Prononciation ?\ commun