collocatie

Niet te verwarren met: colocatie

• Geluid:  collocatie    (hulp, bestand)

• col·lo·ca·tie

• Leenwoord uit het Engels, in de betekenis van ‘vaste verbinding van twee of meer woorden’ voor het eerst aangetroffen in 1984 ^[1]
• afgeleid van het Latijnse locus (plaats) ('collocatio' = samenplaatsen) met het voorvoegsel col-
• afgeleid van het Franse collocation (met het voorvoegsel col-) ^[2]
• Naamwoord van handeling van colloqueren met het achtervoegsel -atie ^[3]

de collocatie v

1. (taalkunde) min of meer vaste combinatie van woorden

   • Het is met name moeilijk om de woordvolgorde van een dergelijke collocatie te wijzigen zonder meteen ook het idiomatische karakter ervan aan te tasten.^[4] 

2. (juridisch) aanwijzing van de volgorde van schuldeisers

   • Liever dan een verzoek tot collocatie van een schuldenaar mede te ondertekenen, hoopte Petrus Lemmens in 1789 op een andere manier een financieel geschil op te lossen.^[5] 

3. (juridisch) juridisch afgedwongen opname in een psychiatrische inrichting

   • De wet op de collocatie wordt toegepast zonder dat er sprake moet zijn van een misdrijf.^[6] 

• collocationeel

• combinatoriek

• Het woord collocatie staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "collocatie" herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.