geblaft

• Geluid:  geblaft    (hulp, bestand)
• IPA: / ɣəˈblɑft / (2 lettergrepen)

• ge·blaft

• vervoeging van blaffen: de stam met omvoegsel ge- -t

geblaft

1. voltooid deelwoord van blaffen
2. vormt de onpersoonlijke lijdende vorm

   • Er werd 's nachts opeens vreselijk geblaft door de hond hiernaast. 

3. vormt de voltooide tijden

   • De hond heeft nauwelijks geblaft. 

4. attributief gebruikt

   • “Ja dokter,” zei ik, ervoor zorgend dat mijn antwoord, hoewel verdrietig en afwezig, duidelijk klonk, want de bedoeling was natuurlijk op een pardoes midden in het gezicht geblafte eis na een onverstaanbaar gemompel te laten herhalen, want dat brengt sterk uit balans. ^[1]

• Het woord geblaft staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.