From σύνοικος (súnoikos, “dwelling in the same house”) + -ῐ́ᾱ (-íā).
σῠνοικῐ́ᾱ • (sunoikíā) f (genitive σῠνοικῐ́ᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ σῠνοικῐ́ᾱ hē sunoikíā |
τὼ σῠνοικῐ́ᾱ tṑ sunoikíā |
αἱ σῠνοικῐ́αι hai sunoikíai | ||||||||||
| Genitive | τῆς σῠνοικῐ́ᾱς tês sunoikíās |
τοῖν σῠνοικῐ́αιν toîn sunoikíain |
τῶν σῠνοικῐῶν tôn sunoikiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ σῠνοικῐ́ᾳ têi sunoikíāi |
τοῖν σῠνοικῐ́αιν toîn sunoikíain |
ταῖς σῠνοικῐ́αις taîs sunoikíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν σῠνοικῐ́ᾱν tḕn sunoikíān |
τὼ σῠνοικῐ́ᾱ tṑ sunoikíā |
τᾱ̀ς σῠνοικῐ́ᾱς tā̀s sunoikíās | ||||||||||
| Vocative | σῠνοικῐ́ᾱ sunoikíā |
σῠνοικῐ́ᾱ sunoikíā |
σῠνοικῐ́αι sunoikíai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
συνοικία • (synoikía) f (plural συνοικίες)