From Middle Dutch aenwisen. Equivalent to aan + wijzen.
aanwijzen
Conjugation of aanwijzen (strong class 1, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | aanwijzen | |||
past singular | wees aan | |||
past participle | aangewezen | |||
infinitive | aanwijzen | |||
gerund | aanwijzen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | wijs aan | wees aan | aanwijs | aanwees |
2nd person sing. (jij) | wijst aan, wijs aan2 | wees aan | aanwijst | aanwees |
2nd person sing. (u) | wijst aan | wees aan | aanwijst | aanwees |
2nd person sing. (gij) | wijst aan | weest aan | aanwijst | aanweest |
3rd person singular | wijst aan | wees aan | aanwijst | aanwees |
plural | wijzen aan | wezen aan | aanwijzen | aanwezen |
subjunctive sing.1 | wijze aan | weze aan | aanwijze | aanweze |
subjunctive plur.1 | wijzen aan | wezen aan | aanwijzen | aanwezen |
imperative sing. | wijs aan | |||
imperative plur.1 | wijst aan | |||
participles | aanwijzend | aangewezen | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |