From Old Dutch gān, from Proto-Germanic *gāną.
gâen
infinitive | gaen | |
---|---|---|
indicative | present | past |
1st person singular | ga | ginc |
2nd person singular | gaes | gings |
3rd person singular | gaet | ginc |
1st person plural | gaen | gingen |
2nd person plural | gaet | ginget |
3rd person plural | gaen | gingen |
subjunctive | present | past |
1st person singular | ga | ginge |
2nd person singular | gaes | ginges |
3rd person singular | ga | ginge |
1st person plural | gaen | gingen |
2nd person plural | gaet | ginget |
3rd person plural | gaen | gingen |
imperative | present | |
singular | ga | |
plural | gaet | |
participle | present | past |
gaende | gegaen |
gaen
gaen
Welsh mutation | |||
---|---|---|---|
radical | soft | nasal | aspirate |
caen | gaen | nghaen | chaen |
Note: Some of these forms may be hypothetical. Not every possible mutated form of every word actually occurs. |