omawianie

From omawiać +‎ -anie. First attested in the middle of the 15th century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔmaːvjaɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔmɒvjaɲe/

omawianie n

1. reason or cause for speaking ill of of someone
   • Middle of the 15th century, Rozmyślanie o żywocie Pana Jezusa‎, page 196:

     Pysano yest: Nye bądzyesch kvszyl pana boga tvego. A daley: Nye dasch nyeprzyaczyelyovy tvemv omavyanya (scriptum est, quod deum non temptabis, occasionem contra te nec inimico dabis)

     [Pisano jest: Nie będziesz kusił Pana Boga twego, a dalej: Nie dasz nieprzyjacielowi twemu omawiania (scriptum est, quod deum non temptabis, occasionem contra te nec inimico dabis)]

• Polish: omawianie

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “omawianie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish omawianie. By surface analysis, omawiać +‎ -anie.

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -aɲɛ
• Syllabification: o‧ma‧wia‧nie

omawianie n

1. verbal noun of omawiać
2. (Middle Polish) interpretation

   Synonym: interpretacja

• omawianie in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “omawianie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku