From omówić + -nik. First attested in 1586.[1]
omownik m inan
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | omownik | omowniki |
genitive | omownika | omowników |
dative | omownikowi | omownikom |
accusative | omownik | omowniki |
instrumental | omownikiem | omownikami |
locative | omowniku | omownikach |
vocative | omowniku | omowniki |
omownik m pers
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | omownik | omownicy/omowniki (deprecative) |
genitive | omownika | omowników |
dative | omownikowi | omownikom |
accusative | omownika | omowników |
instrumental | omownikiem | omownikami |
locative | omowniku | omownikach |
vocative | omowniku | omownicy |