From voor (“before, in front”) + geven (“to give”).
voorgeven
Conjugation of voorgeven (strong class 5, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | voorgeven | |||
past singular | gaf voor | |||
past participle | voorgegeven | |||
infinitive | voorgeven | |||
gerund | voorgeven n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | geef voor | gaf voor | voorgeef | voorgaf |
2nd person sing. (jij) | geeft voor, geef voor2 | gaf voor | voorgeeft | voorgaf |
2nd person sing. (u) | geeft voor | gaf voor | voorgeeft | voorgaf |
2nd person sing. (gij) | geeft voor | gaaft voor | voorgeeft | voorgaaft |
3rd person singular | geeft voor | gaf voor | voorgeeft | voorgaf |
plural | geven voor | gaven voor | voorgeven | voorgaven |
subjunctive sing.1 | geve voor | gave voor | voorgeve | voorgave |
subjunctive plur.1 | geven voor | gaven voor | voorgeven | voorgaven |
imperative sing. | geef voor | |||
imperative plur.1 | geeft voor | |||
participles | voorgevend | voorgegeven | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |