πλανάω (planáō, “to wander”) + -της (-tēs, masculine agent noun suffix)
πλᾰνήτης • (planḗtēs) m (genitive πλᾰνήτου); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ πλᾰνήτης ho planḗtēs |
τὼ πλᾰνήτᾱ tṑ planḗtā |
οἱ πλᾰνῆται hoi planêtai | ||||||||||
Genitive | τοῦ πλᾰνήτου toû planḗtou |
τοῖν πλᾰνήταιν toîn planḗtain |
τῶν πλᾰνητῶν tôn planētôn | ||||||||||
Dative | τῷ πλᾰνήτῃ tôi planḗtēi |
τοῖν πλᾰνήταιν toîn planḗtain |
τοῖς πλᾰνήταις toîs planḗtais | ||||||||||
Accusative | τὸν πλᾰνήτην tòn planḗtēn |
τὼ πλᾰνήτᾱ tṑ planḗtā |
τοὺς πλᾰνήτᾱς toùs planḗtās | ||||||||||
Vocative | πλᾰνῆτᾰ planêta |
πλᾰνήτᾱ planḗtā |
πλᾰνῆται planêtai | ||||||||||
Notes: |
|
From an ellipsis of πλᾰνήτης ᾰ̓στήρ (planḗtēs astḗr, “wandering star”)
From Ancient Greek.
πλανήτης • (planítis) m (plural πλανήτες)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | πλανήτης (planítis) | πλανήτες (planítes) |
genitive | πλανήτη (planíti) | πλανητών (planitón) |
accusative | πλανήτη (planíti) | πλανήτες (planítes) |
vocative | πλανήτη (planíti) | πλανήτες (planítes) |