From Proto-Hellenic *kʷʰónos, from the o-grade of Proto-Indo-European *gʷʰen-. Related to θείνω (theínō, “to strike”) and ἔπεφνον (épephnon, “to slay”).
φόνος • (phónos) m (genitive φόνου); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ φόνος ho phónos |
τὼ φόνω tṑ phónō |
οἱ φόνοι hoi phónoi | ||||||||||
Genitive | τοῦ φόνου toû phónou |
τοῖν φόνοιν toîn phónoin |
τῶν φόνων tôn phónōn | ||||||||||
Dative | τῷ φόνῳ tôi phónōi |
τοῖν φόνοιν toîn phónoin |
τοῖς φόνοις toîs phónois | ||||||||||
Accusative | τὸν φόνον tòn phónon |
τὼ φόνω tṑ phónō |
τοὺς φόνους toùs phónous | ||||||||||
Vocative | φόνε phóne |
φόνω phónō |
φόνοι phónoi | ||||||||||
Notes: |
|
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | φόνος phónos |
φόνω phónō |
φόνοι phónoi | ||||||||||
Genitive | φόνου / φονοῖο / φόνοιο / φονόο / φόνοο phónou / phonoîo / phónoio / phonóo / phónoo |
φόνοιῐν phónoiin |
φόνων phónōn | ||||||||||
Dative | φόνῳ phónōi |
φόνοιῐν phónoiin |
φόνοισῐ / φόνοισῐν / φόνοις phónoisi(n) / phónois | ||||||||||
Accusative | φόνον phónon |
φόνω phónō |
φόνους phónous | ||||||||||
Vocative | φόνε phóne |
φόνω phónō |
φόνοι phónoi | ||||||||||
Notes: |
|
Learnedly, from Ancient Greek φόνος (phónos),[1] which is cognate to Ancient Greek θείνω (theínō). See there for further cognates.
φόνος • (fónos) m (plural φόνοι)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | φόνος (fónos) | φόνοι (fónoi) |
genitive | φόνου (fónou) | φόνων (fónon) |
accusative | φόνο (fóno) | φόνους (fónous) |
vocative | φόνε (fóne) | φόνοι (fónoi) |